O, pani mojego życia
Tak długo w Twojej niewoli
Tak długo przez Ciebie opętany
Pogrążałem się w smutku powoli
Każda ma chwilo, każda ma myśli
Mój każdy oddechu, każde me tchnienie
Przyczyno krzyku i łez mych potoków
Moje Ty wielkie uzależnienie

O, pani życia mego
Czas na detronizację
Na wyrwanie się z Twych sideł
Najwyższy czas już nadszedł
Każda myśl o Tobie niedawno jeszcze
Sprawiała, że twarz ma promieniała, ale
Ostatnie tygodnie zmieniły tę sprawę
I na myśl o Tobie zanosiłem się płaczem

Lecz dziś nie potrzebuję już Ciebie
By zatrzymać uśmiech na swej twarzy
Wyzbyłem się chorego pragnienia
Znów zacząłem żyć i marzyć
Zacząłem widzieć świat bez Ciebie
Zakładam garnitur, zapinam muszkę
Bo zamierzam wejść w nowe życie z gracją
Przestać wypłakiwać już łzy w poduszkę

To nie była łatwa droga
Przez tyle tygodni przebrnąłem pół-życiem
Nie byłem już nawet człowiekiem chwilami
Ja? Samobójca – pieprzony niszczyciel
Długo trwałem w tej parodii istnienia
Kalecząc egzystencję i marnując chwile
Zrażając do siebie przyjaciół i bliskich
Lecz obudziłem się, tak, ja odżyłem

Od teraz więc tylko bezgraniczna radość?
To tak nie działa, nie, nie od razu
Lecz sam fakt, że radość jest możliwa
Oznacza dla mnie duży krok naprzód
Jak przebłysk – nagłe rozjaśnienie myśli
To właśnie dla mnie ten etap oznacza
Nie kocham Cię, już wiem, nigdy nie kochałem
Wyrwać się z zauroczenia – to ciężka praca

Osobo z mego życia
Nie żałuję żadnej chwili z Tobą
Lecz fakt faktem, nie jesteś już Panią
Jesteś dla mnie zwyczajną osobą