Przeprawa
Nieutulony żal gwiazd
tli się w zgaszonych snach
smolistą strużką nadzieja
spływa pod zwiędniętą powieką
Nawet oczu zielone kamienie
za mgłą przemijania płowieją
Jest takie miejsce we mnie
gdzie tamą staje się most
i tylko nas od siebie oddala
a przecież to ja byłam rzeką
137 954 wyświetlenia
1393 teksty
282 obserwujących
12 April 2012, 19:03
Anno, miło, że przygarnęłaś mój wiersz, już nie będzie bezdomny... ;)
Amell, nie śmiecisz, wiesz przecież...
Rodia, wszyscy bywamy rzekami
matki chciałyby być rzeką, latarnią, portem i przystanią
choć bywają czasem tylko tamąDziękuję za Waszą obecność...
11 April 2012, 21:28
Pięknie piszesz Magdo,
przecież wiesz.
Nie śmiecę, uciekam.Miło Cię czytać.