Dziewczyna z północy
Nieokiełznana, lecz jakże mocno rzeczywista
Snem tylko widzialna a tak bardzo prawdziwa
Poświata myśli o niej tak przejrzysta i czysta…
Lecz serce nieśmiałe swe intencje wciąż skrywa
Czas okrutnie pędzi, lęk przemawia drżeniem…
Pogłosem samotnym śląc zew cichy odwadze
By to, co zawsze było naczelnym pragnieniem
Ponownie nad marzeń krainą pozyskało władzę.
W północny horyzont wzrok mój zwrócony
Czekając bryzy, która zapach jej przywieje
Czas umyka, ale póki jeszcze nieskończony
Pakt z cierpliwością zawrę… zanim struchleje.
Autor
21 January 2012, 10:46
Przepiękny obraz potęgi duszy, która podnosi z prochu czoło, by znów ujrzeć gwiazdę marzeń, a najpiękniejsze gwiazdy są oczywiście na północnej części nieba...
Z przyjemnością tu wracam Romku, żeby nasycić duszę takimi obrazami...
Pozdrawiam serdecznie:)
18 January 2012, 12:05
Dorotko z klasą (razem) to pisałem dyktanda, ale to było dawno... bardzo dawno :)
Pozdrawiam i miłej reszty dzionka życzę :)18 January 2012, 11:52
No nie przesadzajmy Gerardzie, ale miło... bardzo dziękuję !
Pozdrawiam :)