Nienawidzę poranków
pijanych światłem
wstającego słońca
niszczącego resztki
lekkiego snu
w którym żyjesz
od dawna...

Jeszcze chwilę temu
trzymałeś mnie w ramionach
jeszcze ocierałeś mi łzę
jeszcze szeptałeś
że ze wszystkim podołam
że minie to co złe...

A ranek mówi mi
że nie spojrzysz na mnie
dopóki ona jest blisko
bo jesteś jej
jak ja Twoja
i nie wystarczy mi
jego szept
i jego ciepło
nie wystarcza mi
chociaż moje serce
rozdarte jest
pomiędzy was obu...

Nienawidzę świtu
który ujawnia tą podłą
tajemnicę
spod moich powiek
topiącą się we łzach
słonych niczym morze
w którym sama
chciałabym się zatracić...

Kocham zmrok
kiedy do mnie powracasz
a ja znów jestem sobą
bez makijażu
z odsłoniętym smutkiem
na szarej twarzy...
Wtedy jesteś
choćby złudzeniem
ale moim
moim...