w
nie boję się fal pustyni
rozdwojonych języków węży
ani tych brzegów co duszę spieniają
żeby gdzieś poza lepkością powiek
słono zapłacić
czas mnie ograbi
z tego, czego nie mam
i nic już nie będzie
pomiędzy
poznasz mnie
będę w spróchniałym drzewie
zapachem żywicy
7 May 2011, 13:54
dziękuję Aga...
to niezwykłe, że widzisz w tych moich wierszach to, co staram się w nich ukryćpozdrawiam ciepło
:)
3 May 2011, 11:12
Marie, jaki zaszczyt :P To moja taka spontaniczna pisanina : )
Pozdrawiam ciepło :)2 May 2011, 23:03
dziękuję... choć wiem jak ubogo to brzmi
Nikuś - to zaszczyt być dla Ciebie inspiracją...
spokojnej nocy Wam życzę
i pozdrawiam tak ciepło, jak tylko potrafię2 May 2011, 22:02
nie pamiętam
ale żywcem z żywicy wzięta jestem
tętnię
mgłą i wspólnym deszczemjakby nie było nieba
nie pamiętasz
ale nawet tamto próchno szeptało
tylko dla niejTu też mnie natchnęło : ) Marie. Lubię Cię czytać.
2 May 2011, 19:17
Czytałam na bezdechu...
Niesamowicie malujesz pejzaże emocji...
Pozdrawiam Marie!:)