Nocny lot

Na drodze kamienie i strugi dżdżu.
Słońce przez zapomnienie
Zajrzało tu,
A my, jak warkocz wariata.
Uśmiechy na końcu świata
I każdy śmiech gromko tonie
Wzniecony przez skrzydeł dłonie,
A my jak upalne tornado
Rytmiczną kawalkadą.
Dwa pędzle mistrza cieni
I posrebrzeni i pozłoceni.
Kalendarz nie zmienił nic,
A przecież ja i właśnie Ty,
Ja śpiewam "leć!" ,
Ty wzdychasz "Płoń!" ,
W tysiącu świec
Cwałuje koń,
Dopędza grzywę iskier snop
I krzykiem ust wybija skok.
Cichnę w objęciach
Twojego oddechu zdjęcia.
Sekunda spadła na podłogę ,
Opuszek pocałował brodę.
Znieruchomieliśmy nad dnia progiem,
Między zapachem dżungli a Bogiem.

Quid Quidem