Nieparzysty

Muzyka już nie gra we mnie,
Złudzenie przestało być światem.
A miało być tak wiosennie.
A chciałem już zostać latem.

Gdy ludzie chodzą parami,
Im wszędzie rosną truskawki.
Gdy spojrzę na siebie czasami
To nie mam nawet zabawki.

Wierzyłem, że będąc wrażliwym
Pokocha ktoś moje zdanie.
Milczałem, gdy będąc miłym,
Wiedziałem, że nic się nie stanie.

I chciałem cię widzieć sercem
I chciałem, byś była miłością.
Lecz serce stało się mięsem
A ty - już tylko nicością.

Pomagam i wysyłam kwiaty
Śmieję się, żyję wiernością.
Dlaczego niszczysz te światy?
Dlaczego chcesz być nicością?

I cierpię, i znoszę katusze,
I znowu coś mi doskwiera.
Przechodzę przez deszcze i burze
I słyszę - ma młodość umiera.

Myślałem, że jestem wybrany
I napiszę wiersze dziewczętom.
Lecz nie mam komu, zostały rany
Bo przecież jestem tylko poetą.

Pary kolorami się mienią,
A mnie obarczyli winą.
Gdy inni odejdą jesienią
Ja dawno zamarzłem zimą.