Mój wzrok pluje nienawiścią na ludzkość.
Pluję w lustro a potem rozbijam je pięścią,
bo wolę swój wizerunek za ociekającą
śliną i krwią pajęczyną.

Nie jestem dziewczyną,
jestem wstrętną kreaturą,
w swej pogardzie szczerą do bólu
i jak śmierć ponurą.

Dlatego ludzie mnie nienawidzą,
bo gdy na mnie patrzą to widzą,
że sami sobą się brzydzą.

Gdy tniesz ciało głęboko ostrym nożem,
rana rozchodzi się, robi się najpierw biała
a potem napływa krwią i trudno ją zatamować.

Nie radzę tego próbować,
chyba że chcesz śmierci zakosztować...

Nikt nie dzwoni, nikt nie pisze,
znów Behemothem zagłuszam ciszę
a Natalka mnie opuściła.
Ach, żeby w grobie suka zgniła.
Poznała faceta i już się z nim waliła.

Mama stara się mnie pocieszać,
przynosząc mi kolejne wino, jakby mówiła:
'masz, zapij się na śmierć dziewczyno'.

Czuję się jak nic nie warty śmieć
i zastanawiam się czy jeszcze życie warto mieć.

Mamo, idź no, przynieś mi jeszcze jedno wino
z barku, z kredensu, bo teraz tylko z nim
cokolwiek nabiera sensu.