Menu
Gildia Pióra na Patronite

żyje z niedosytem emocjonalnym

mój język szeleści słowami które usychają nim przez usta przejdą i jest jeszcze cisza, która ma prawo głosu

gdy pytasz czy wszystko gra

budzi się człowiek z pokąsaną duszą i zgubionym rytmem, uwikłany w odwieczną wojnę pomiędzy sercem a rozumem

umazane krwią ręce

świat widział wiele, lecz nie dostrzega mnie
dam mu czas, a sobie spokój

https://youtu.be/kf_FvhVAdUY

135 886 wyświetleń
1633 teksty
240 obserwujących
  • motylek96

    3 May 2016, 13:28

    Kruchość bytu...
    Pozdrawiam dziewczyny:)

  • krysta

    2 May 2016, 10:04

    niezły pomysł- zostaw to czasowi...
    ciekawy wiersz. :)

  • onejka

    2 May 2016, 09:17

    hmm... bardzo porusza treścią, nie wiem czy dobrze odebrałam, ale zobaczyłam człowieka ze świadomością własnej kruchości...
    :)