MAMY PRZED SOBĄ

Ja i ty, rozbitkowie nie nowi
Rzuciliśmy wyzwanie wspólnemu losowi
Spletliśmy swe myśli, spletliśmy swe dłonie
Z nadzieją, że żadne z nas więcej nie utonie

To, co w nas było spłynęło wraz z łzami
Zabrało czerń serca, wybuchło wulkanami
Lecz to, co zostało, ma tyle w nas siły
Że nasze dwa byty się w jeden skleiły

Mamy za sobą sztormy i burze
Przed sobą nadzieję i marzenia duże
Jesteśmy szczęśliwi, miłość nasza cenna
Gdyż to, co nam zostało, to chwila jesienna