Żołnierz

Idzie żołnierz drogą,
Krew jest dlań przestrogą.
Kwiaty, drzewa płaczą,
A on sam z ta rozpaczą...

Nie wie co począć
Wzdycha, ustaje
Może jest ranny?
Lecz się nie daje.

Idzie perz pola, łąki,
Wyciąga z kieszeni kawałek koronki.
Patrzy, wspomina młodociane lata,
Ach, jak daleko mu teraz do swojego świata.

Zobaczyć te znajome barwy,
Rodzinę swą i wieś spokojną,
Przez Niemców zniszczoną,
Od żaru słońca spaloną.

Idzie żołnierz przez kładkę
Staje, patrzy w odbicie.

O czym myśli - sam nie wie
Spogląda na ręce
Rozdarte od bagnetu,
Patrzy na lasy
Nie szuka odwetu...