Lekkość codzienności

Idę
i unoszę stopy tak zwyczajnie
nie wiem gdzie

Idę
i uśmiecham się tak promiennie
nie wiem do kogo

Idę
i kocham moje miasto tak naturalnie
nie wiem za co

Idę
i jestem sobie tak banalnie
nie wiem po co

Idę
i umieram