Jak fajnie wstać, skoro świt...

I znowu nowy jasny dzień wyciągnał swe ramiona.
I zawirował dziś znów w jakimś tańcu swym szalonym.
Najpierw nacieszył oczy me radosnym blaskiem świtu!
Porwało niebo mnie błękitnym chmur zachwytem!
Zabrzmiały głosy budzącego się po nocy poranka!
Odezwały się śpiewem ptaszki za oknem, za mą firanką!
Podniosły swe oczy ku słońcu motyle sieprniowego lata.
Uśmiechnęły się radośnie trawy, drzewa, zioła, kwiaty!
Nowe barwy i blaski okryte szczęścia zasłoną!
Szczęście kryje się w Tobie, nic go od Ciebie nie broni!
Znowu przyszło do Ciebie krokiem miarowym, ognistym.
Napełniło serce radością, poranka blaskiem czystym.
Znów się uśmiechasz do świata uśmiechem swojej duszy!
I dziś radości, która żyje w duszy, już nic nie zakłóci.
Promienie wschodzącego słońca malują złotem drzewa
I Ty, jak malarz, namalujesz pędzlem radość dnia swego.
I lato trwa, sierpniowym dniem zakwitło w duszy.
Błękitem nieba, blaskiem słońca, który wzrusza.
Poranek wyciągnął dłoń i musnął delikatnym chłodem.
Musnął policzek mój, poczułam smak jak słodycz.
I znowu piękny dzień sierpniowy zapachniał barwami lata.
Zaśpiewał gromko kogut, zaćwierkały ptaki na dachu!
I ja otworzyłam ku światu swe ramiona, już grają nowe nutki!
Uśmiechnęłam się słońcu, uśmiechem szczerym, bez smutku.
Świat wita Cię barwami swych kolorów, ciepła, słońca!
Szczekaniem psów za oknem, jakąś radością bez końca.
Bo wiesz, że to jest już nie pierwszy z pełnych szczęścia dni!
Wspaniałe chwile, dobrych ludzi on podaruje Ci!