Drzewa na kamionce
kusiły wędrowca
sosny malachitem

Brzozy oranż li tym
odcieniem smolistym
świerki stare

Zakręt wodził przeszłość
karmił obojętność
jesień mu stopy obmyła

Ech skały wyblakłe
skruszone więzadłem
okryte istnieniem wymiaru

Na splotach przydrożnych
przy ścieżce namolnej
nigdy nie poddają się fali

Poziomki hen w górze
w zapachu Natury
wiosną rozświetlają
-blask nieba

A teraz jesienią
zgarbione przywiędłe
osłania ich cisza -
-przestworzy

Wiatr sosny kołysze
czas płowym okryty
przywodzi wolę istnienia

I tylko ta magia
która nie wyblakła
uklękła na skale
przed ścianą

I wodzi wędrowca
wiecznie po manowcach
gdzie pławią się w złocie
-marzenia

Wyobraźnia tęskni
do baśni stuletniej
do chwały i sławy
-rycerza

A skały jak stały
tak stoją na straży
w kamionce
-w zapachu poziomek