Dostrzec piękno...
Dostrzec w niebie skrawki tęczy.
W blasku słońca skrzydła ptaków.
A gdy wzrokiem musnąć ziemię
zieleń łąk i... czerwień maków.
W morskiej sukni dostrzec fale
gdy... spienione liżąc plaże
zostawiają muszle w piasku
tworząc obraz jak... witraże.
Albo potok górski w Tatrach
kiedy wijąc się wśród skał
skrapia bryzą nagi kamień
szemrze jakby... pieśni grał.
I... połacie smukłych drzew.
Zwane Borem, knieją, lasem.
Stary osowiały dąb przy drodze
naznaczony mknącym czasem.
Bóg nam stworzył obraz żywy.
Nie na płótnie lecz... na jawie.
Nie wystarczy piękno świata
dostrzec w farbach na wystawie.
24 October 2014, 17:43
Piękno... hmmm a może piękno to sposób postrzegania :) bo przecież tyle obrazów wokół a tylko niektórzy potrafią się zatrzymać, zachwycić... większość niestety przechodzi obok... nie dotykając ... :)
29 September 2014, 23:55
Agnieszko...naprawdę uwielbiam Cię czytać:), masz taką lekkość pióra, i taką łatwość wysłowienia...tworzysz cudowną atmosferę swoimi wierszami...dziękuję i czytam dalej:)
29 September 2014, 12:52
Piękny wiersz, bo naturę jeszcze nie wzieli we władanie krytycy i nie nakazali jej by w tym miejscu miało być światło czy cień. Na przyrodę możemy spojrzec naszym okiem , duchem i naprawdę ona nie chce za to chołdów.
