Dziewczynka uśpiona w mroku

Czasem się czuję zupełnie bezradna,
jak bardzo mała, zbłąkana dziewczynka.
Kim są ci ludzie o podłych twarzach,
co śmieją się szyderczo z mojego nieszczęścia?

Już pora się zaszyć w totalnej ciemności,
na czasu aż tyle, ile będzie trzeba.
Niechaj mrok uśpi tę małą dziewczynkę
a chmury w tym czasie niech łzy leją z nieba.

Opuszczam mrok cicho, zostawiając dziewczynkę
śpiącą tam, w kącie ciemnego pokoju.
Lecz znów się nią stanę, gdy strach ją obudzi
i w mrok znów podążę, by zaznać spokoju.