Droga... życie... i ...

Czasami...
wydaje mi się, że mogę coś zmienić...
że mogę zmienić świat...
spełnić swoje marzenia...
kochać i być kochaną...
Później jednak budzę się w świecie rzeczywistym...
gdzie tęcza rysowana jest szarymi ołówkami,
a niebo jest czarne od chmur...
i nie widać nawet najmniejszego promyka słońca...
a najbliżsi bez ostrzeżenia wbijają nóż w plecy...
Budzę się w świecie, który ogarnia mnie...
moje serce i duszę...
Nie chcę go jednak zmieniać...
nie potrafię żyć w innym świecie...
tutaj potrafię walczyć...
choć czasem brakuje sił...i jak każdy upadam...
Czekam wtedy na dzień,
w którym nie wystarczy mi już tchu, aby powstać...
Tak po prostu...
Niektórzy nazwą to rezygnacją...
ja jednak nazwę to walką, bo wiem,
ile potrzeba odwagi, aby tu trwać...
Nie próbuj zrozumieć...
Nie zrozumie ten, kto nigdy nie żył
w świecie utopijnego szczęścia...
kto nie zaznał cierpień piekła już na ziemi...
Powiesz, że jestem wariatka...
schizofreniczką mającą swój świat...
ja jednak powiem, że jestem osobą świadomą,
która wie, gdzie żyje...
Nie próbuj zrozumieć...
żyjemy w zbyt odmiennych światach...
Ty masz swój cel...sens swojego życia...
ja właśnie to wszystko straciłam...
a jednak wciąż próbuję walczyć o coś,
co nigdy nie istniało...
Żyję we wspomnieniach pięknych chwil,
które nigdy nie powinny się przydarzyć...
żyję z żalem do siebie samej o to co się stało...
ze złością na swoją słabość i niemoc cofnięcia czasu
w celu naprawienia popełnionych już tak wielu błędów...
w bezsilności i bezsensowności tego wszystkiego...
Jestem jednak zbyt słaba, aby się sama uwolnić...
więc czekam z pokorą na ten dzień,
gdy stanę się na tyle silna, aby zwyczajnie uciec...
Pozwalam jednak żyć innym w nieświadomości...
bo wiem, że prawdy mogliby nie znieść...
Więc na co dzień wkładam maskę
wesołej dziewczynki...
i trwam...we wcześniej już wytyczonej swej drodze...
do kresu sił...

(dekadentyzm)