Błękit w niewoli szarości
chciałbym znów uścisnąć twoją dłoń
i znowu ujrzeć przyjaciela
w alei - gdzie coraz bliższy nocy
szukam wciąż resztek dnia
rzekłbyś: nie dotykaj rany
prędzej się zagoi
wiem - dawnym uśmiechem zmysły się nie upoją
lecz czasem śni mi się - że z trumny wstajesz
i że nasza młodość wróciła szczęśliwa
i rzeki szum
i w wieczornej zieleni las
jakby duch nieziemski miejscem tym zawładnął
dziś na skraju nieba - ołtarz kosmosu
wśród chóru gwiazd
a im większa światłość nade mną
tym gęstszy we mnie mrok
czy zdążą go jeszcze kiedyś rozproszyć
twoje błękitne oczy?
21 January 2022, 23:43
Jaki Piękny Duet dzisiaj na "Głównej"...
Brawo Poeci Wspaniali !!! ❤ ❤
Brawo Kapituła Czcigodna !!!
21 January 2022, 22:44
21 January 2022, 19:55
Myślałem, że następnych przyjaciół tracić będę gdy już się choć trochę zestarzeję, że upłynie bardzo wiele wody w Sekwanie.
A dziś krzyk bolesny do słów się wdziera, jakbym się chciał wyspowiadać z całego milczenia.
To, że napisałem ten nie-wiersz jest dowodem jedynie na to, że potrafię lunatykować, bo jak inaczej znieść pustkę, równą nieskończoności wszechświatów.są historie już skończone
lecz się je opowiada bez końca
i jest śmierć
która żywych koronuje w cierniejest smutek
co łzą na rzęsach przysiada
by patrzeć jak umiera
to co nieśmiertelne było
21 January 2022, 13:17
Dziś coraz trudniej poruszyć ludzkie serca, zatrzymać spojrzenie człowieka, sprawić, by chciał wysłuchać.
Ty czynisz to wszystko z nami z lekkością poety, bo tylko ich można słuchać bez końca w zgiełku i hałasie świata, mimo, że mówią coraz ciszej.Idąc jesienną aleją szukam ciebie mój przyjacielu
Chcę być tylko z tobą przez kilka małych chwil
Pomóż mi przywołać dawne lata
ożywić śpiących ludzi
Pomóż mi...
Pomóż mi pokonać smutek
który pozostał gdy nagle odszedłeś
