Byli razem wiele lat. Życie ich układało się jak w bajce.
Poważne rozmowy przy świetle księżyce,
Niesforne zabawy w parku,
Wspólne oczekiwanie na drugą osobę,
Dzielone razem obietnice i marzenia.
Ale wtedy ktoś im powiedział
XXI wiek. I Wy myślicie, że to Miłość?
On wtedy odpowiedział.
Miłość. Człowieku, to my budujemy nasze czasy.
Ja chcę i będę żyć w szczęściu, gdzie króluje Miłość, Przyjaźń, i inne wartości, tak ważne w każdej piramidzie życia.
Lecz słowa utkwiły głęboko w myślach.
I nastał niepokój.
XXI wiek błąkał się w korytarzach myśli i uczuć.
Wspólnym chwilom towarzyszyły coraz częstsze chwile ciszy.
Zabijającej ciszy.
Ciszy, która zabijała nawet uczucia.
Pożądanie zostało.
Pojawiła się Ona.
Zginęło My.

Pan z walizką odszedł z tętniącymi w uszach słowami
' to my tworzymy nasze czasy' .