Bóg jest

Boga nie ma- powiedzieli.
Przyszła wichura i zaczęli
się modlić.
Czy Bóg jest więc wiatrem?

Nie wiem.
Lecz wiem, że jest na pewno.
Jestem o tym przekonana,
bo czuję jego oddech na palcu,
gdy składam dłonie.

Bóg jest.
Chowa się tylko przed
wścibskim okiem durnego
człowieka, by nie musieć
znów cierpieć przez niego.

Bóg jest.
I wcale nie ma złotego tronu,
ani rubinowej korony.
Siedzi na ziemi i przytula
człowieka do serca,
tak bardzo, że ono płonie.

Bóg jest.
Kryje się w ciszy, gdy wchodzisz
do pustego kościoła i z przyzwyczajenia
składasz ręce do modlitwy.

Bóg jest.
I sprawiedliwą dłonią
dotyka ludzkiej duszy, by się
bidulka nie rozpędziła za bardzo
w zepsutym świecie.

Bóg jest.
Jest i czuwa, gdy śpisz.
Jak matka, w zimowy dzień
głaszcze cię po policzku.

Bóg jest.
Jest ascetą.
W lichej sukni
umartwia się ludzkim żywotem.

Bóg to nie niebo, ani piekło.
Bóg to cierpienie.
Bóg to miłość.