Błądzę i pragnę

Błądzę w owianym tajemnicą życia lesie,
Stąpając, o dziwo, po trawie pokrytej kwieciem…
Szukam prawdy i rozmyślam stojąc na rozdrożu,
W ciszy czując się niczym w oku cyklonu…

Błądzę wśród drzew wysokich, strzelistych wież natury,
Starając się pokonać umysłu ciasne mury…
Zataczając kręgi, poszukując wyjścia,
Chcąc uciec z więzienia i wydostać się z ukrycia…

Pragnę odrzucić swój strach, gdzieś daleko za siebie,
Zapomnieć o nim, choć raz poczuć się jak w niebie…
Dowiedzieć się prawdy o mym życiu i istnieniu,
Pragnę skończyć z ciągłym trwaniem w czyimś cieniu…

W końcu każdy człowiek to kowal swego losu,
Więc żyjmy tak, by się nie zniszczyć w żaden sposób…