Necromantic

Bladej dłoni kontur kruchy,
Uczuć moich zarys suchy.
Dziewczę Trupa pokochało-
Bladej zwłoce serce dało.

„Już miłości mi nie odda...
Więc odejdę, już się poddam.
Myśli moje to zabiło!
Ciało mego chłopca zgniło!”

Jego kości zgruchotane,
Biedne dziewczę załamane.
Gdy go larwy zjadły tłuste
życie jej stało się puste.

Kres historii nadszedł cichy-
Los człowieka zawsze lichy.
Dziewka żyć już nie umiała,
Więc swą cnotę Śmierci dała...

Może proste to i błahe,
Lecz niech będzie wam postrachem:
„Gdy jesteście ludzie prości
Uciekajcie od miłości.”