~ Kwiat pod purpurowym słońcem ~

Barwne fiołki przemijają, piaskiem pustyni się stają.
Wiatr odkrywa tutaj piaski, kwiat antytezy ukrytej gdzieś maski.
Zapomniany bratku tańczący z chmurami nad piaskowcami.
Oazo wszelkiej duszy ten, kwiat przed tobą się skruszy.
Miłość, czy piach w prawdzie za pan brat.

Rysowałaś wyobraźnią wielkie ideały, których świecące liście się rozpościerały.
Bywałaś w ogrodach przepięknych świętych drzew zaklętych.
Suchych płatków wołanie usłysz anielski kwiatostanie.
Azyl samotnych dni wylecz kolce ziemskich myśli.
Wciąż cudownie lśni, choć od żaru pustyni się tli.

Miłość żywa poza piękną iluzją, oczy przemywa.
Ona nieba ogrodem żyła, lecz oczach jedynych śniła.
Purpurowe słońce ponad chmurami piękne i kochające.
Złote myśli nic nie znaczą, kiedy bratka oczy płaczą.
Ogromna moc spojrzenia, dziś są nasze marzenia.

Jesteś iskrą płomieni owocem boskiej ziemi.
Kroplami łez wymęczeni nasz świat się zazieleni.
Ciche są nasze słowa, jakże śliczna jest ta mowa.
Pustynna róża kochanym językiem, uszy otula.
Nadzwyczajnie listki bratka rozczula.

Szybuje nad piaszczystą kpiną, by objąć kwiat swą krainą.
Oddech płomiennej zamieci rozpali kwiat nim wzleci.
Nocą ożyją słowa, a uśmiech w deszczu kwiat chowa.
Nasze serce bratki dwa niech nadzieja życia trwa.
Oj cały świecie tyś w jednym tylko kwiecie.