Dwa kolory
A kiedyś spojrzę na tamte dni
Przez pryzmat kolorowego zeszytu
I poślę uśmiech koślawym literom
- bo twoje dłonie znów się obraziły –
i wiem, że zawsze należały do mnie.
Odczytam słowa odległe od miejsca
Gdzie siedzę teraz. Tutaj czas nie płynie
Tak powiedziałeś, chyba uwierzyłam
- bo jak nie wierzyć takim pięknym słowom –
chyba, bo czasem waham się po cichu.
Zerknę na synów, których wymarzyłam
Na dom z ogrodem – pragnienia dziecięce
I potrę policzki z jednym tylko dołkiem
- bo jestem lustrem, cieniem aż dwóch osób –
wciąż wracającym w najpiękniejsze lato.
Nadal nie umiem obierać ziemniaków
A w kuchni mogę czytać tylko wiersze
Wiesz o tym. Były takie książki
- z drukiem na kartkach, nie-białych, broń Boże -
i przestraszyło mnie co w nich znalazłam:
szaro-brązowe „Kocham cię, wiesz o tym?”
Pamiętasz? było takie lato
To z łodzią wiesz, które – moje ulubione
Sięgnij wspomnieniem; wyłów mi spod nieba
- wielki wóz, czerwień, biel, i herbatę
noc, łzy i oczy. Śmiech szaro-brązowy –
mądrość i radość – zgadnij które czyje.
