Życie mnie zaskoczyło. Ciągle borykam się z przeszłością. Są dni, że przeszłość jest tematem zamkniętym. Odległym... za gęstą mgłą. Kiedy jestem pewna siebie. Kiedy uśmiecham się sama do siebie i kocham cały świat. Nadchodzą jednak takie dni, gdy wszystko wraca jak zły sen. Gdzie szukam winowajcy. Gdzie złość wali pięściami w ściany mojego serca i woła 'wpuść mnie!'. Podniosłam się bo zrozumiałam. Bo przestałam zadawać sobie pytanie 'dlaczego?' i dociekać prawdy. Ciężko mi było z tym, ponieważ dla mnie życie nie było nigdy czarne albo białe. Dałam radę. Ale nie do końca. Opancerzyłam się twardym murem. Każdy kto chciał się zbliżyć-był stracony. Po prostu uciekałam bojąc się, że historia się powtórzy. Los jest jednak przewrotny, bo czasami na swojej drodze spotykałam kogoś, komu chciałam dać szane. I to wtedy on uciekał - wiem już czemu. Problem był we wszytkich moich gestach, słowach i czynach. Myślałam, że będzie coraz lepiej i było - do czasu. Historia się powtórzyła. Bałam się, że znowu upadnę. Ale dałam sobie radę, nie dopuściłam do tego. To wszystko sprawiło, że szybko wydoroślałam. Jednak chciałabym cofnąć czas i żyć bez zmartwień. bez tego bólu i bez lęku, który pozostanie ze mną do końca życia, bo boję się, że znowu kogoś stracę. Że tym razem nie dam sobie rady, że znowu będę musiała wylewać kolejne łzy.

''Wszystko co zdarza się raz, może się już nie przydarzyć nigdy więcej, ale to, co zdarza się dwa razy, zdarzy się na pewno po raz trzeci.'' Paulo Coelho