Dobrzy i źli

Stanąłem nad kuchenką i podniosłem pokrywkę od garnka, by powąchać zawartość.
- Chyba jeszcze świeża. – przebiegło mi przez myśl.
Sięgnąłem po ulubioną miskę stojącą na suszarce, gdy przeraźliwy łomot do drzwi sprawił, że aż podskoczyłem. Spojrzałem w judasza i spostrzegłem, że to kumpel z którym miałem się spotkać trochę później. Otworzyłem i to co zobaczyłem zadziwiło mnie jeszcze bardziej niż jego niezapowiedziana wizyta. Facet stał w samym podkoszulku, był przemoczony do suchej nitki, dygotał na całym ciele i ledwo składał zdania.
- W…w…wiesz co ona zrobiła?! – Bąknął.
- Pogięło Cię?! – Ryknąłem nie zamierzając go słuchać. – Jest dwadzieścia stopni mrozu! Chcesz zdechnąć na zapalenie płuc?!
Jednym szybkim szarpnięciem wciągnąłem go do mieszkania. Poczułem woń alkoholu i zauważyłem, że delikatnie się chwieje.
- Jesteś nawalony. – Stwierdziłem.
- Ty też byś się schlał na moim miejscu. – Mruknął, gdy zdjął ubranie i trochę się ogrzał.
- Dobrze już dobrze, ale dlaczego łazisz półnagi w taki mróz i dlaczego do cholery jesteś cały mokry?!
- Wywalili mnie z mieszkania na śnieżycę i nie dali nawet bluzy. – jęknął.
- Wywalili Cię z Twojego mieszkania? – Nie umiałem pojąć.
- Tak, bo poprosiłem ją o rozmowę sam na sam – zaczął, – poszliśmy do drugiego pokoju, sami, bo w domu było trochę ludzi po wczorajszej imprezie. Zaczęliśmy rozmawiać, trochę się pokłóciliśmy, była wściekła, zaczęła mnie okładać pięściami. Złapałem ją za nadgarstki i chyba trochę zbyt mocno popchnąłem ją na łóżko. Zaczęła wrzeszczeć, ludzie się zbiegli, a ona im wmówiła, że ją szarpałem, że uderzyłem, pokazywała im rany na rękach, a przecież to oparzenia z pracy. Ona pracuje w pizzerii na kuchni, tam się to często zdarza.

Nie wiedziałem co odpowiedzieć, nastała cisza. Szlochał jak małe dziecko. Znałem jego dziewczynę dłużej niż on sam. Przecież to jak ich zapoznałem na jakiejś imprezie. Miałem być starszym na ich weselu. Nie mogłem uwierzyć, że ona coś takiego zrobiła, chociaż nie raz miała swoje odchyły. Kłamstwa i manipulacja to najostrzejsze z zatrutych ostrzy.
- Nigdy bym jej nie skrzywdził…wszystko jej oddałem. – Pojękiwał co chwila szlochając na moim ramieniu.
- Prześpij się – przerwałem w końcu ciszę, - jak wytrzeźwiejesz to przejdziemy się tam i spróbujemy wyjaśnić sprawę. Jeśli się nie uda, to zabierzemy twoje graty i na razie zamieszkasz u mnie. Mam wolny pokój. Póki co, odpocznij.
Szlochał jeszcze dobrą godzinę, ale w końcu zasnął. Dziwnie się z tym czułem, bo i ona i on byli mi jak rodzeni. Wiedziałem, że on tez nie jest ideałem, ale wiedziałem , że ją kocha i nigdy nie podniósłby na nią ręki. Zresztą nie zrobiłby tego żadnej kobiecie. Miałem tylko żal do tamtych ludzi, że wywalili człowieka jak psa na ulicę, nie dając mu szansy nawet na jedno słowo wyjaśnienia. Tak się nie robi.

Bolą mnie kłamstwa, zawsze mnie bolały, ale manipulacja powoduje u mnie wręcz odruch wymiotny. Teraz to wszystko już historia. Gdzieś jest ona, gdzieś on. Nie ma już ich. Ona żyje pełnią życia manipulując nową grupę ludzi. Starzy znajomi nie chcą z nią gadać odkąd prawda wyszła na jaw. On nie potrafi zapomnieć. Snuje się przez życie szukając celu i próbując zabić wspomnienia kieliszkiem, który wciąż muszę mu zabierać spod nosa, by nie stoczył się na samo dno. W tym wszystkim nie pojmuję tylko jednego. Dlaczego ona mimo wszystko w jednej chwili zbudowała sobie nowe życie i bawi się w najlepsze? Dlaczego jej się wiedzie? Dlaczego on, który naprawdę kochał i być może nadal kocha nie potrafi wrzucić tego rozdziału do szuflady, zapomnieć i się odrodzić? Dlaczego to ci dobrzy ludzie zawsze cierpią?