- Tak niestety. – odpowiedziałam.
- Szkoda. – powiedział. – W takim razie do zobaczenia. – Miałam wrażenie, że chłopak naprawdę chce, żebym została. Szybko jednak przywołałam się do porządku i wstałam od stolika.
- Odwiozę cię. – powiedział nagle Aleks. Zaskoczona zmarszczyłam brwi.
- Poradzę sobie. Za dziesięć minut mam autobus. – odpowiedziałam.
- Nie możesz o tej porze wracać autobusem. – wtrącił się Marek.
- A wy jak wrócicie? – zapytałam mając nadzieję, że to mnie w jakiś sposób uratuje.
- Aleks przyjechał osobno. – wyjaśnił Tomek. – Nie mamy do siebie po drodze. Do głowy nie przyszedł mi już żaden błyskotliwy plan ucieczki.
- W takim razie idziemy. – zdecydował Aleks. Uśmiechnęłam się blado i chcąc nie chcąc podążyłam za chłopakiem. – Nie przejmuj się, oni są przyzwyczajeni, że szybciej wychodzę. – dodał kiedy już oddaliliśmy się od reszty towarzystwa.
- Czyli jednak nie zrobiłeś tego bezinteresownie. – zauważyłam oschle. – Byłam jedynie dobrym pretekstem. – podsumowałam i spojrzałam na jego twarz. Zimne spojrzenie powodowało dreszcze na moim ciele. Nie chciałam jednak okazać słabości. Nie mogłam pozwolić mu mną pomiatać.
- Jak na gówniarę masz bardzo cięty język. – brzmiała jego odpowiedź. – Wsiadaj. – Rozkazał i otworzył mi drzwi samochodu.
- I kto to mówi. – mruknęłam. Kiedy już oboje siedzieliśmy w aucie, Aleks zapytał tylko o to gdzie mnie odwieźć. Więcej nie zamieniliśmy ani jednego słowa. Niby nie ciążyła mi cisza panująca między nami. Było to całkiem naturalne, ale mimo tego błagałam w myślach by ta droga wreszcie się skończyła. Dlaczego? Bo miałam wrażenie, że Aleks najchętniej by mnie stąd wyrzucił.
- Tutaj? – zapytał.
- Tak, dziękuję – odezwałam się i wyszłam z samochodu. Usłyszałam za sobą warkot silnika i przeciągły pisk opon podczas ruszania. Odetchnęłam z ulgą. W końcu uwolniłam się od krępującego mnie świata – od ludzi, którzy dziś zbyt mnie zmęczyli. Moja towarzyska dusza rzadko się odzywała. Przeszłam wzdłuż ścieżki koło gęsto obsadzonego ogrodu, w głębi którego krył się niski dom. To miejsce w niczym nie przypominało naszego pierwszego domu. Ale dokładnie o to chodziło, kiedy ojciec zdecydował się na przeprowadzkę. Niewielki dom, w zapomnianej wsi, by móc odpocząć. Nie zapomnieć, bo chociaż zarówno moje jak i ojca wspomnienia są naznaczone bólem, to są to ważne wspomnienia. Przeprowadzka miała raczej na celu odcięcie się od zgiełku. Po śmierci mamy, ciężko było nam stanąć na nogi. Czas powoli wciąż zabliźnia nam rany, rozwiewa żale. Otworzyłam drzwi. Od progu przywitała mnie Chinua. Moja pięcioletnia suka białego owczarka szwajcarskiego.
- Byłaś grzeczna? – zapytałam i pogłaskałam ją. Chinua zadowolona merdała ogonem i podawała łapę na przywitanie.
- Tato?! – krzyknęłam.
- Jestem. – odezwał się ojciec. Jego głos wyraźnie dochodził z biura.
- Byłeś z nią na spacerze? – zapytałam.
- Czekałem na ciebie. – uśmiechnął się.
- Pochłonięty pracą? – zauważyłam.
- Czas szybciej zleciał. – usprawiedliwił się.
- W takim razie chodź rozprostować kości.
- Nie jesteś głodna? – zainteresował się. – Może najpierw coś zjedz.
- Nie, byliśmy na pizzy. Zapchałam się. – powiedziałam wyciągając smycz z szafy. – Ubieraj buty i chodź. – popędzałam go. Przypięłam smycz do obroży Cany i ruszyłam w stronę bramy.
- Jak było? – zainteresował się ojciec doganiając mnie.
- Zwyczajnie. – odparłam. – Kiedy zrobiło się zbyt tłoczno i gwarno…
- Dałaś nogę. – dokończył z uśmieszkiem pod nosem.
- Mniej więcej.
- Mogłaś zadzwonić, przyjechałbym po ciebie. – zauważył.
- Wiem o tym, ale akurat jeden z kolegów wracał, więc mnie podwiózł.
- No dobrze. – odparł ojciec. – Gdyby nie to, że tak się skrzywiłaś mówiąc o nim, byłbym zaniepokojony, że moja mała córeczka zacznie uciekać na randki. – wypowiedź ojca mnie rozbawiła. Mówił jakby mnie w ogóle nie znał.
- Tak… ty i twoje poczucie humoru. – skomentowałam. – Ale spokojnie z nim na pewno nigdzie nie ucieknę.
- A co z nim jest nie tak? – pytał dalej.
- Zachowuje się tak, jakby wszyscy wkoło coś mu zrobili… - zaczęłam mówić, ale nagle na jednym z podjazdów zauważyłam samochód Aleksa. Zatrzymałam się gwałtownie. W końcu zrozumiałam dlaczego wydał mi się być znajomy. Po prostu mieszkał kilka domów dalej ode mnie i podczas codziennych spacerów z Caną nie raz go spotykałam w przelocie.
- Coś się stało? – zapytał ojciec.
- Właśnie się zorientowałam, że on tutaj mieszka.
- Dobrze, że mi mówisz. Jak uciekniesz będę wiedział gdzie szukać. – zażartował.
- Ale się dowcipny zrobiłeś. – skomentowałam z uśmiechem na ustach. Moje relacje z ojcem zawsze były dobre, a nawet bardzo dobre bym powiedziała. Patrząc na to dziś z perspektywy czasu jeszcze bardziej doceniam obecność i bliskość taty. Doskonale sprostał wyzwaniu, jakie przygotował dla niego los. Zawsze był przy mnie, rozumiał, potrafił wysłuchać. Jeśli wtedy on by się nie pozbierał, ja również byłabym kimś zupełnie innym. To niesamowite, że dalej potrafi się uśmiechać, żartować. Niesamowite, że nie stracił wiary, że nie ma w jego słowach podczas wspomnień żony cienia żalu, cienia wątpliwości. Pogodził się z losem i wlał do naszego domu spokój.