coś mojego

Szum wiatru, śpiew ptaków, swobodna pogoń motylków i zapach
rozkwitających fiołków.Taki obraz pamiętałem z przed czterech
lat,dziś, właśnie dziś 4.04.2010 roku,znowu go ujrzałem,odwiedziłem
miejsca które były dla mnie czymś pięknym,samotnią,a także w miejscach
tych poznawałem sam siebie,próbowałem się zrozumieć.Zrozumieć swoje
postępowania,w tych miejscach marzyłem,czułem,a czasami chciałem
kochać.Dziś uświadomiłem sobie jakże one były samotne,a zarazem
piękne,i łatwo się żyło.Nie było mi dane by pokazać miejsca te
ukochanej mi osobie,nie było mi dane by przytulić się do niej i
pokazać w nich swoją przeszłość,pokazać siebie,dziś mi jest dane
odwiedzać je samotnie,i czuć się jak przekwitający
przebiśnieg.Dlaczego życie tak boli,dlaczego życie jest tak
trudne,czemu nie jest takie łatwe jak tam w mojej samotni.Życie dało
mi już nie źle w kość,posmakowałem już wiele bólu i cierpienia,za
każdym razem ciężej jest się podnieść,za każdym razem umiera jakaś
cząstka we mnie,wypala się.Mówię że kocham,ale chyba już nie wiem co
znaczy kochać,chyba nie potrafię,jak nie jest to zauważana,a tylko
zdeptane.Bóg nam nakazał kochać i wybaczać,ja nie chcę już kochać, nie
chcę wybaczać,za dużo w tym bólu i rozpaczy.Czasami teraz mam Ochotę
zostawić te cztery lata które budowałem w innym miejscu z dala od domu
rodzinnego,z dala od mojej samotni i pięknych miejsc związanych ze mną
samym,mam ochotę rzucić się w wir samotności, otchłani miedzy prawdą i
kłamstwem,okłamywać wszystkich i wszystko że jest dobrze i
pięknie,uśmiechać się i być szczęśliwym.ale czy potrafię, nie
wiem.Budowałem w okół siebie mur,otaczający mnie i moją miłość,moją
ukochana osobę,ale przez zatracenie się w miłości,zapominałem o
pielęgnacji tego muru,nie zauważyłem dziur, odpadającego tynku,i
nieszczelnych drzwi od naszych serc.Ktoś mi ostatnio powiedział że na
miłość nie jest za późno,że można wszystko odbudować,tak nie jest! sam
tego nie zrobię,moje dwie dłonie nie utrzymają ciężaru spadających
kamieni.Chciałbym nie kochać, i być nie kochanym,chciałbym by wyrwano
mi serce by zabrano je,bo nie potrafię nie kochać,dla miłości
poświęciłem wiele, i poświęcił bym jeszcze więcej.
Są dni kiedy nie potrafię spojrzeć w lustro,czuje się brzydki,
obrzydliwy.Dlaczego? nie wiem,może straciłem wiarę we własne
ja!.
Każdej nocy zasypiam,z nadzieją że się nie obudzę.Każdego ranka otwieram oczy,i przeklinam dzień który nastał.
Zakończę moje opowiadanie wierszem,może słowami z wiersza które
kiedyś napisałem, "Jedyna ty-Jesteś piękna,
jak morze,ciche pełne uroku.Morze spokojne o wschodzie słońca,i
cudowne o zachodzie.Jesteś moja,cała moja.Z Tobą chcę być do
końca.Jesteś tym, co posiadam,Co większość posiada.Jesteś
życiem,Tym,-co było,-jest,A może i będzie,
Ty! Moja jedyna.Na zawsze moja.I tylko moja.

SAMOTNOŚĆ KOCHANA