najpiękniejsza muzyka.

Powiedz mi, czy znasz piękniejszą muzykę?

Ja znam.

Jestem blisko ciebie, bliżej niż kiedykolwiek mogłam przypuszczać. A ty dotykasz palcami mojej dłoni i powoli oplatasz nimi rozedrgane nadgarstki. Rozprostowuję ręce i pod siłą twojego uścisku zbliżam dłoń do twojej klatki piersiowej. Każesz mi dotknąć siebie, a szum krwi w moich uszach jest tak bolesny, że przestaje grać jakąkolwiek rolę - jakby ten ból był częścią mnie. Śpiew szumiącej krwi - to prawdziwe piękno, ale nie jego kwintesencja. Przykładam dłoń w miejsce, gdzie bije twoje serce. To niesamowite - wyczuwać pod swoimi palcami życie. A potem patrzysz mi prosto w oczy i pozwalasz na więcej, więc zbliżam się. Ośmielam dotknąć twojej koszulki i objąć cię z całej siły, choć teraz mam jej tak niewiele. I przykładam ucho, tam, gdzie czułam twoje serce. Teraz je słyszę. Słyszę jak żyjesz, w jakim rytmie łapiesz oddechy, kiedy dostarczasz tlen do swoich dłoni, by objąć mnie w silnym uścisku.
To jest najpiękniejsza muzyka, największa symfonia życia, niepodważalne dzieło sztuki - dźwięk bijącego serca. Ciche stukanie pod warstwą skóry i mięśni, doprowadzające życie do każdej części twojego ciała. Pozwalające ci myśleć, oddychać, poruszać się i czuć moje zaciśnięte w uścisku ręce. Ty też mnie obejmujesz, ale ja przestaję dostrzegać rzeczy oczywiste, nawet te, które od zawsze były dla mnie czymś tak nierealnym i odległym, o których zawsze marzyłam. Przestaję czuć twoje palce, dłonie, twoje usta na szczycie mojej głowy - ciepło rozlewające się falami po moim ciele zgrane z twoim lekkim pocałunkiem. Kiedyś myślałam, że już nic dobrego nie może mnie spotkać. A teraz jestem przy tobie bliżej, niż kiedykolwiek mogłam przypuszczać. I słucham ciebie.
Słucham rytmu twojego życia. Nie przypuszczałam, że usłyszę coś piękniejszego od ideałów piękna. Piękniejszą melodię od dźwięku natury rozkwitającej za szkolnym oknem. Ale tak bardzo się myliłam.
Serce to najwspanialszy instrument jaki kiedykolwiek mógł zostać stworzony. Jego melodia jest nieuchwytna, monotonna i bez wyrazu, ale dzięki niej możemy poczuć, że nawet oddychanie jest ważne, że każdy krok ma znaczenie. Twoje serce bijące kilkanaście centymetrów od mojego ucha zagrało dla mnie najpiękniejszą piosenkę. Słucham twojego życia, słyszę ciebie.
"Kocham cię" - mówią twoje usta.
A moje usta milczą, przemawiają tylko oczy - szklanymi łzami.

To najpiękniejsza melodia - bicie twojego serca. Słyszę życie, jak odbija się w twojej piersi. Słyszę twoje życie, a ono śpiewa dla mnie.