Sen odszedł tak samo nagle jak przyszedł.
Leżałam obok człowieka, który z osoby która kochałam najmocniej na świecie stał się dla mnie kimś obcym. Od wewnątrz zabijała mnie obojętność, która do niego czułam. Właśnie w takich momentach, gdy obserwowałam jego spokój podczas snu zastanawiałam się co musiało się stać, że to uczucie się wypaliło. Wszystko było piękne, bajkowe wręcz, aż nagle coś we mnie pękło i moje serce zalała toksyczna fala obojętności, która wypaliła wszystko co dobre. Został tylko chłód.
Przesunęłam się delikatnie i z szafki znajdującej się nieopodal łóżka wzięłam paczkę papierosów. Przez chwile myślałam, że mój ruch go obudził, ale nie… Jedynie westchnął przez sen i wzmocnił uścisk na mojej talii. Czułam się dziwnie obco czując jak mnie przytula, więc delikatnie zdjęłam jego rękę, podniosłam się lekko i zapaliłam papierosa przygotowując w głowie słowa, które zakończą nasz długi i obecnie nieco monotonny już związek. O dziwo nie płakałam. Chociaż wcześniej myślałam, że tak będzie. Może go już nie kochałam, może nawet wcale go nie kochałam, ale był ważną częścią mojej egzystencji. Na pewno na początku będę odczuwać tęsknotę, która jednak z czasem osłabnie. Zostaną wspomnienia. Potem i one znikną. Smutne, ale takie jest życie.
Zaciągałam się dymem sporadycznie spoglądając na jego sylwetkę. Spokój, który już niedługo zburzę. Lekki uśmiech, który zapewne zniknie z jego twarzy. Co prawda nie mieszkaliśmy jeszcze razem (chociaż wszystko do tego zmierzało), ale zdążyłam już go dobrze poznać w przeciągu tych dwóch lat. Wiedziałam jak dużo dla niego znaczę, wiedziałam też, że poczucie stabilności w jego przypadku było zależne od mojej obecności. Chyba dlatego przez ostatnie tygodnie ciągnęłam tą farsę. Dłużej jednak nie mogę.
-Kochanie? – usłyszałam jego zaspany głos. – Coś się stało? Dlaczego nie śpisz?
Chociaż wiedziałam, że powinnam poczekać do momentu aż się całkowicie rozbudzi to już dłużej nie potrafiłam. Będąc tutaj z Nim i udając, że wszystko jest tak jak zazwyczaj dusiło mnie.
-Musimy porozmawiać. Teraz. Natychmiast.
Chyba wyczuł w moim głosie nieuniknione, bo podniósł się, otarł dłonią twarz i – uprzednio prosząc o papierosa i zapalniczkę – kiwnął głową.
-Mów.
Nie wiedziałam od czego zacząć, aby to było najmniej bolesne. Chyba jednak się tak nie da, bo cokolwiek bym nie zrobiła – zranię siebie albo jego. Sytuacja bez wyjścia. Pieprzony ślepy zaułek.
-Wiesz… Jest w życiu człowieka taki czas, kiedy zastanawia się nad wszystkim co zrobił i co ma zamiar dopiero uczynić. Ja zwykłam to nazywać okresowymi porządkami w psychice. Ostatnio, w ramach takiego czegoś właśnie, doszłam do wniosku, że moje życie zmierza donikąd. Duszę się w tym wszystkim. Praca, Ty, Ty, praca… Nawet nie mam czasu na samorealizacje. Dlatego dziś, teraz, w tym momencie… Musimy to zakończyć – zawiesiłam głos i po raz pierwszy spojrzałam na niego. Na części pierwsze rozłożyła mnie pustka w jego oczach. Zauważyłam, że właśnie cos w nim zabiłam. Stałam się zimnym mordercą. – Przepraszam.
-Powiedz mi tylko dlaczego… - szepnął, odsuwając się nieco ode mnie i spoglądając mi prosto w oczy. – Przecież było nam dobrze. Przecież ja kocham Ciebie, a ty mnie… Co się stało? Zdradziłaś mnie?
-Nie – odrzekłam. Nawet mnie zdziwił chłód i obojętność, którą obecnie czułam. Nawet mnie zszokował ból, który zaserwowałam mu następnym stwierdzeniem. – Po prostu nigdy Cię nie kochałam.
***
O dziwo dobrze radziłam sobie z samotnością. Co prawda miałam znajomych, nawet jedną przyjaciółkę ( że tez ludzie chcą się zadawać z takim czymś jak ja, naprawdę podziwiam), ale te pierwsze chwile po zerwaniu niby są najgorsze. Może u innych, ale nie w moim przypadku.
Nie wiem jaka była przyczyna, ale stałam się zimną, oschłą suka bez jakichkolwiek uczuć. Z lekkim rozbawieniem wręcz wspominam jego reakcje. Co prawda nie płakał, nie krzyczał, ani nic z tych podobnych rzeczy. Myślał, że zabije mnie milczeniem. Że ujrzę, jak wielki „skarb” tracę. Niestety, albo byłam ślepa, albo rzeczywiście obchodził mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg.

-Naprawdę… Masz zamiar być taka po tych wszystkich chwilach spędzonych wspólnie?
-Ale jaka? Posłuchaj, ja naprawdę nic nigdy prócz przywiązania do Ciebie nie czułam. Ostatnio zdałam sobie z tego sprawę, więc normalnym jest, że Cię o tym informuje. Zachowajmy się jak dorośli. Rozstańmy się w pokoju.
-Ty żartujesz, czy przez moje zaślepienie Tobą nie dostrzegłem tego wyrachowania? Bawiłaś się mną! I oczekujesz pokoju? Chyba kpisz.
-Nie wiem. Nie obchodzi mnie to. W każdym bądź razie nie chcesz mieć mnie jako przyjaciółki, czy znajomej to nie będziesz miał mnie wcale. Żegnaj.
W sumie nie rozumiałam siebie. Ale ostatnimi czasy odżyłam i to mi się zdecydowanie podobało. Imprezy, nowe znajomości, często bardzo przelotne i krótkotrwałe. I alkohol. Dużo alkoholu. Na takie „wybryki” Konrad nigdy mi nie pozwalał. Miał do tego dosyć konserwatywne podejście. Sam nie pił praktycznie wcale. Właściwie my nigdy nie wychodziliśmy do miejsc w których ostatnimi czasy coraz częściej wychodziłam. Bo muzyka nie taka i ludzie nieciekawi. Miałam dość siedzenia u niego w domu i słuchania starych, jazzowych utworów przy lampce białego wina. I to koniecznie jednej, w wyjątkowych przypadkach skłaniał się ku drugiej. Potem zaraz szliśmy spać. Monotonia, prawda? To mnie zabijało.
Lubiłam to uczucie, kiedy wymykałam się z domu obcego chłopaka nad ranem. Jakiś taki dreszczyk emocji… Żeby nie zostać przyłapanym. Ani przez niego, ani przez jakąś sąsiadkę. Właśnie teraz czułam, że żyję.
***
-Nie uważasz, że zawaliłaś? – spytała mnie moja przyjaciółka podczas jednego z nielicznych, spokojnych wieczorów, które spędzałyśmy nie w klubie a u mnie przy winie i rockowej muzyce. – Wiesz, że Konrad chciał ci się oświadczyć? Ale nie mógł się do tego zebrać.
Właśnie minęło pół roku od rozstania i z dwa miesiące od czasu, gdy przestał się do mnie odzywać. Bo mimo wszystko torturował mnie wiadomościami o tym, że wciąż mnie kocha i jeżeli ja zmieniłam swoje nastawienie to on bardzo chętnie do mnie wróci. Tyle, że nie chciałam. I nawet przez sekundę nie żałowałam swojej decyzji.
-I co ja bym miała po związku z nim? Nudny związek i jeszcze nudniejsze życie. Niedługo po ślubie dziecko, potem drugie, trzecie i zamiast wymarzonej kariery degradacje do pozycji grubej kury domowej? Nie, to nie jest coś czego pragnę.
Spojrzała na mnie dziwnie.
-Nigdy nie sądziłam, że stać cię na taki chłód i wyrachowanie. W każdym bądź razie będziesz żałować… On już ma kogoś i znów jest szczęśliwy. Nawet gdybyś chciała nie będzie szans na powrót.
Wtedy wzruszyłam tylko ramionami – potem już nie było mi tak do śmiechu. Obojętność przeszła z chwilą, gdy zatęskniłam za dawną stabilizacją, a przygody przestały cieszyć. Najbardziej zabolał mnie jednak ich widok. W naszym ulubionym miejscu. Trzymał ją za rękę i prawił komplementy do ucha, a ja… Byłam strasznie samotna i ogarnięta tęsknotą. Wspominałam te piękne, chociaż nudne czasy, gdy z każdym problemem mogłam przyjść do niego będąc stuprocentowo pewna, że mnie wysłucha. W sumie uwielbiałam momenty, gdy mnie tak zwyczajnie przytulał nie mówiąc przy tym, ani słowa. Wystarczyło, że słyszałam bicie jego serca.
Dopiero, gdy go tak naprawdę straciłam uświadomiłam sobie, że potrafię kochać.
Uświadomiłam sobie, że go kocham…
***
Padał deszcz. Pierwszy majowy deszcz. Patrzyłam na jego twarz i przydługie włosy przyklejone do twarzy. W jego oczach widziałam jak wiele się zmieniło i jak bardzo go zraniłam. Każda sekunda spędzona w moim towarzystwie było jak nóż wbijany w serce miliony razy. I powolnie wyciągany.
-Więc czego chcesz? Dlaczego tak nalegałaś na spotkanie?
Westchnęłam ciężko i spuszczając głowę wypowiedziałam wszystko, co ostatnio mnie dręczyło. Że kocham, że tęskniłam i żałuję. Jak bardzo nie potrafię ze sobą wytrzymać od czasu, gdy go zraniłam.
-Myślisz, że istnieje szansa? Dla nas…?
-Nie – odparł chłodno. – Bo tak jak ty nie kochałaś mnie, ja nie kochałem Ciebie. Miałem dziwne wyobrażenie Ciebie. Jakieś takie ulepszone, podkoloryzowane. Już po tym jak odeszłaś, a ja powróciłem do wspomnień to zupełnie jakbym oglądał film złożony z własnych wspomnień. Tyle już nie taki subiektywny. W końcu zobaczyłem wszystko w prawdziwym świetle. Ty zawsze taka byłaś. Nie wiem, czy przez chorobę, czy przez cierpienie, ale nie masz, nie miałaś i nigdy nie będziesz miała uczuć. A to dzisiaj… Wszyscy cię zostawili, prawda? Brakuje ci rękawa do wypłakania? Przepraszam, skarbie, ale ja już nie wrócę. Pan Naiwny odszedł i w końcu jest szczęśliwy. A wiesz dlaczego? Bo w końcu się od ciebie uwolnił. Jesteś jedną wielką porażką i chodzącym kataklizmem. Uświadom sobie, że nigdy, ale to nigdy nikt nie stworzy z Tobą szczęśliwego związku. Bo wszystko, co dotkniesz zamieniasz w popiół. Żegnaj. Nie pozwolę ci zrujnować mojego życia ponownie.
Wtedy umarłam wewnętrznie.
Tego, czy jeszcze żyję; czy moje serce bije, a płuca zdolne są do pompowania powietrza nie wiem nawet ja. Mentalnie znajduje się jednak w grobie.