200

połączenie przerwane
nie jestem w polu twojego zasięgu.
leżę w przedpokoju
tam gdzie buty i rower.
B. Schulz

Na ziemi...
Znasz? Ten trzask serca, po którym nic już nie będzie takie samo jak wcześniej...?
Leżę i nasłuchuję, jak łzy spływają po gładkiej fakturze mojej skóry. Słyszę, jak lekko skrzypią mi powieki, gdy zaciskam je, by pozbyć się nadmiaru siebie... Wypływam sobą z siebie, myśląc o Tobie i umieram... Szurają mi te łzy, gdy zahaczają o pieprzyk na policzku i z cichym jękiem wpadają w przepaść podbródka...
Leżę i nasłuchuję, jak napompowane niczym balon, serce obciera się ze zgrzytem o żebra i boli... tak bardzo mnie boli... Pompuje mi tą krew wypełnioną Tobą po brzegi i słyszę jak szumi mi beztrosko w żyłach, jakby nie wiedziała, że to już tylko resztki Ciebie przetaczają się przeze mnie... by przetoczyć Cię do końca...
Leżę i nasłuchuję, jak ścięgna i mięśnie naprężają się, kiedy z całych sił trzymając dłońmi poduszkę, próbuję ją przytulić do siebie, jakbyś to Ty był obok... nasłuchuję przesuwania się puchu pod poszewką, zamiast bicia Twojego serca, i wiem, że kolejny raz nie udało się oszukać zmysłów... Wspomnienie ciepła, jakie dawałeś uparcie nie chce się zmaterializować...
Leże i nasłuchuję, jak gdzieś w oddali rozlega się głuchy odgłos spadania człowieka z nieba na ziemię... odgłos przejrzenia na oczy... odgłos spadających klapek z oczu... odgłos odrywania masek z twarzy... odgłos spadającego kamienia z serca... i cichy jęk... zawodu? rozpaczy?bólu? zdziwienia? że to już...
Leżę i nasłuchuję samotność... jak sunie opuszkami palców i rysuje linie na zbierającym się na meblach kurzu... jak zostawia ciepły oddech na lustrze w przedpokoju... jak przestawia mi rzeczy na półkach, zakrywając zaschniętą różę bukietem sztucznych kwiatów... jak tupie delikatnie stopami o kafelki i próbuje wytańczyć sobie ze mną przyszłość... jak zlizuje strach z moich powiek, zabierając mi obraz Twoich oczu...
Leżę i nasłuchuję szczęście, które pakuje walizki w pokoju obok, przywłaszczając sobie te moje najlepsze wspomnienia... Twoich dłoni... Twoich ust... Twoich słów... Twojego głosu... jak składa białą koszulę uśmiechu... jak drze na strzępy zdjęcie rozgwieżdżonego nieba... jak pakuje spadające gwiazdy w boczną kieszonkę... jak kruszy do końca zaschnięte stokrotki... jak wrzuca na samo dno dwa małe żołędzie... jak odpruwa misiowi naszyte czerwone serduszko i upycha go gdzieś pomiędzy trawą z włosów a kamykami z butów... jak zamyka ze świstem zamek błyskawiczny... błyskawicznie... odcinając mój dopływ tlenu do szczęścia...
Parujesz ze mnie tęsknotą, przyglądam się Twoim twarzom patrzącym na mnie z obłoków pary... wyciągam ręce... znikasz, mieszasz mi się z powietrzem... Zdzieram gardło wyjąc,wrzeszcząc, wołając Ciebie... nigdy nie przychodzisz, echo nie niesie tak daleko...
I trzeszczy mi to serce, próbując normalnie bić, w znanym dotąd rytmie, ale z bólu zapomniało, jak to wszystko powinno brzmieć... Potrzebuję Twojego serca obok, by nauczyło moje bić na nowo... ale wtedy nie będziesz mógł już odejść... musiałbyś stale być obok, by każdego dnia uczyć je bić miłość na nowo...

Gdziekolwiek indziej...
Otwieram oczy bez zgrzytu, bez posklejania rzęs z płaczu... Czuję Twoje dłonie głaszczące moje rozpalone policzki bez śladów zaschniętej soli i rozpaczy... Nie słyszę żadnych złowieszczych dźwięków, tylko wzlatującą nadzieję... dźwięk rozchylanych ust w uśmiechu... przecinający powietrze szelest rzęs... szelest włosów przesypujących się pomiędzy Twoimi palcami... równe, spokojne bicie Twojego serca... A potem patrzę w stronę, z której dochodzi odgłos wylewania się strumieniami miłości i spotykam się z Twoimi niebieskimi oczami, o których można pisać wiersze... ale nie potrafię... A one patrzą na mnie tak, jak patrzyły kiedyś... tak jak nikt na mnie nie patrzył... W tym świecie jesteśmy szczęśliwi... w tym świecie jesteśmy razem.

przecież wiesz...