O samej sobie.

Niezgoda na rzeczywistość obudzona przerażeniem. Strachem przed biernością, obrzydzeniem do codzienności. To samo. Te same słowa, uczucia, twarze i zdarzenia. Schematyczne działania prowadzące do klęski osobowości. Zgubione 'ja', zdeptane na ulicy przez obce buty. Wpisany w ramkę musisz się w niej odnaleźć, wpasować w jej ostre granice i ciemne przestrzenie. Narażeni z każdej strony na niebezpieczeństwo nie akceptacji, trwamy w tym z pozoru dogodnym miejscu, dogodnym obrazku. Patrząc na nas zobaczą to co chcieli by zobaczyć. Przykładnego obywatela, grzeczne dziecko, dobrego człowieka. Nie patrzą za oczy, choć tam chowa się dusza. Przed oczami mają rzeczywistość i ta ich porywa w swoim potwornym geście. Zabiera im samych siebie i zamyka w sobie. Nie raz nie dwa odważniejsi spróbują ucieczki, na chwilę znikną. Gdy wrócą będą jeszcze gorsi, bardziej zapalczywi, bardziej trwali. Z rzeczywistością nie wygrasz. Możesz jedynie z nią walczyć. Prowadzić niezliczone ilości potyczek, bitew. Poniesiesz miliony klęsk. Nie pozwolisz jednak nazwać się przegranym. Choć rzeczywistość pokazywać będzie co innego. Zawsze nie będziesz się na nią zgadzać, choć jako człowiek do niej należysz. Jesteśmy jej własnością, ona nad nami panuje. Podstawia nam pod nos najbardziej wytrawne i parszywe dania. Skosztuj jednego, jesteś już jej. Ale nie da się nie skosztować. Kusi i ciągnie do siebie. Panuje nad tym co jest wokół ciebie. Może zabrać ci słowa, uśmiech, grymas... Gorsza niż nienawiść, bo to jedno z jej dzieciąt. Budzi uczucia. Budzi miłość. W swoim geniuszu doprowadza do idealnego bólu, jako bólu do oczyszczenia. Właśnie. Jest idealna, ale kreuje powykręcane postacie i sytuacje. Twój los to glina w jej rękach, na którą ty lejesz wodę. Powstrzymaj strumień i na chwilę zniknij. Wróć silniejszym. Wróć mądrzejszym o wiedzę na temat nierzeczywistości. Nierealnej miłości, przyjaźni, rodziny... Nie zgadzaj się na nią, zmieniaj ją. Jednak dalej w niej żyj. Jako przykład na to, że rzeczywistość to mgła, którą rozprasza światło.