pamiętasz?

pozostałam w cieniu. postanowiłam stopić się z tłem, zjednać z zimną ścianą w martwym uścisku. byłam cieniem, bo tak postanowiłam. teraz znikam z pola własnej cielesności, zanikam jak zanikają mięśnie po ciężkim wypadku. nie postanowiłam zniknąć, cienie przecież nie znikają. pamiętasz? pamiętasz jak wygląda twój cień? nie, wiem, że nie pamiętasz, choć wiesz jaki kształt ma twoje ciało. nikt nie zwraca uwagi na cień. jest w końcu czymś niematerialnym, ciemną plamą na szarym chodniku. ale istnieje. nigdy nie znika. nawet gdy zajdzie słońce - gdzieś jest, tylko pozostaje w jeszcze głębszym cieniu. cień stojący w cieniu też istnieje, powiedziałbyś, że to nie prawda, ale ja nie przyznam ci racji.

teraz widzę różnicę między szczęściem a pozornym uśmiechem. ale czym jest teoretyczna granica, nie pokrywająca się z doświadczeniem jak przekraczać ją w obie strony? staje się bezużyteczna jak twój własny cień, który nie uchroni cię przed słońcem. granica ta nie ma znaczenia.

boję się każdej sekundy oddechu. wszystko nas zmienia, każde spojrzenie i jego brak, każde skinienie dłonią. wszystkie skręty mają znaczenie: te bibułowe z haszyszem w środku i te, które musimy wykonać jadąc rowerem. jeden joint prowadzi do uzależnienia fałszywym szczęściem, jeden fałszywy zakręt odbiera nam całe szczęście. wybrać drogę do szczęścia - niewykonalne polecenie, które napawa nas lękiem przed uśmiechem. ja sięgnęłam po używkę niewidzialności, nieświadomie kryjąc się pod warstwą szorstkości. nie potrafię się zmienić, choć tak bardzo tego potrzebuję.

jak dłonie ciepłej materii wody, jak suche gardło łyka zimnej herbaty - potrzebuję zmiany. pamiętasz? kiedyś byłam lepsza, kiedyś byłam dobrym człowiekiem.

przepraszam, że teraz nie jestem.