Szukam pytaniami.

Jak określić moje uczucia, co do Ciebie ? Za cholerę nie odpowiem na to pytanie.
***
- Widziałem już w życiu mnóstwo par oczu...ale Twoje są niesamowite, wyjątkowe. Masz bardzo przeszywający wzrok.
W moim krótkim życiu takie słowa słyszałam już setki razy. Tylko te wypływające z jego z jego ust zabrzmiały tak szczerze.
"Co Ty w sobie masz, człowieku?" - zapytałam sama siebie w myślach, obserwując w jego zamyślony profil wpatrzony gdzieś w nocne niebo nad rozświetlonym miastem.
- Oczy jak oczy. Według mnie są proste, i nie mają wyjątkowego uroku.
- Wiesz, Ty też jesteś bardzo skromna.
"A Ty wiesz, że nie potrafisz wyjść z mojej głowy?" - zadałam kolejne, pozornie błahe pytanie. "Tylko nie wiem jeszcze dlaczego.
Może dlatego, że jesteś taki sam, jak ja. Że zgadzamy się w prawie każdej sytuacji, a nasza cisza nie jest nawet krępująca. Może to ta cecha, a może inna. A może to całokształt, połączenie wszystkich zalet i wad."
Wciąż obejmowałam go moim wzrokiem, gdy on nie potrafił spojrzeć na mnie nawet przez trzy sekundy. Strach, skrępowanie ? Zbyt duża intymność sytuacji i rozmowy?
Szukałam odpowiedzi na moje pytania w jego twarzy. Przecież to ona odzwierciedla wszystkie uczucia, emocje...potrafi być jak okno z wejrzeniem na duszę.
Ale nic nie zauważyłam, nic. I do tej pory nie wiem, czym mnie tak fascynujesz. A może jesteś po prostu dobrym aktorem ?
- Zimno tu.
Automatycznie ujął moje dłonie, i zaczął je rozgrzewać swoimi.
I wtedy zrozumiałam. Że po prostu jest sobą. Wyjątkowym zestawieniem cech, z których nie da się żadnej wyróżnić, oddzielić. Które muszę albo jednocześnie pokochać, albo znienawidzić.