Marzenie

Gdy byłam nastolatką dawno już zapomniałam już jaką przyjemność wcześniej dawało mi pisanie. Nadal pisałam, ale był to pamiętnik. Zapisałam wtedy dziesiątki stron, w większości o rozterkach mojego serca, o chłopcach, w których się podkochiwałam, o tym jakie życie jest niesprawiedliwe. Przynosiło mi to ulgę i złudne poczucie, że wiem o czym piszę. Nikomu nigdy nie pokazałam swoich pamiętników.
Będąc studentką zapomniałam, że można twórczo pisać. Skupiłam się na czytaniu tego, czego ode mnie oczekiwano. Czytałam, bo musiałam. Tysiące stronic, z których znajomości mnie rozliczano. W miarę upływu lat zrozumiałam, że czytam bo lubię, a czytanie jakoś mnie uzupełnia.
Pół roku temu, moja życiowa sytuacja, zaprowadziła mnie w pewien szczególny moment życia. Stanęłam na rozdrożu ( a raczej stanęło tam moje serce ) i w niedający się ni jak wyjaśnić sposób przypomniałam sobie o moim dawnym marzeniu, o pisaniu. Tym razem zasiadłam przed monitorem komputera, a teksty zaczęły płynąć same. Wystukiwane słowa oczyszczały mnie i koiły. W kilka tygodni przekonałam się, że te kilkanaście minut dziennie poświęcone na refleksje
i ubranie jej w słowa przynosi mi i przyjemność i ulgę.
W ten sposób mając lat 26 nauczyłam się ważnej części siebie. Nie mam pojęcia o pisarstwie. Nie znam żadnego pisarza. Nie wiem co robią na co dzień. Wiem tylko, że bez tego nie będę nigdy szczęśliwa, nawet jeżeli odbiorcy moich prac ograniczą się do kręgu bliskich znajomych. A najdziwniejsze w tej historii jest to, że jako dziecko chętnie i pisałam i dzieliłam się, tym co udało mi się stworzyć, co więcej napawało mnie to dumą. Jako dorosła muszę uczyć się tego na nowo, przezwyciężając strach przed ośmieszeniem. Zrobię to, bo uważam że warto. Tylko jedna myśl kłębi się we mnie na koniec: „może nie musiałabym walczyć z tym strachem, gdybym nie zapomniała o swoim dziecięcym marzeniu”.