Dokończenie prologu "Adamantowego Rycerza", rozgrywa się w tym samym czasie co przygoda młodego Aranthira w górach. Nie ufajcie kobietom w światach fantasy, hell yeah!

Prolog
Sir Taintar Horrce, wierny rycerz królestwa Ealionnu i lorda Uthera Pendragona, pociągnął łyk piwa. „Krzyk Wiwerny” to może nie była zbyt zachęcająca nazwa dla trunku, aczkolwiek ów napitek uchodził za najlepsze ciemne piwo w północnym Ealionnie. Gęsta piana i głęboki smak na chwilę pocieszyły ciemnowłosego, krótko ostrzyżonego mężczyznę o szerokich barach i wąskich ustach. Po raczej przystojniej twarzy znać było zaniepokojenie i zamyślenie, a jasne oczy uważnie przyglądały się tłumkowi zebranemu w gospodzie „Pod Krzywą Wieżą”. Była to jedna z podlejszych camelockich tawern, dlatego też klientela nie wyglądała na zbyt wymagającą. Tanie, ale obdarzone mimo wszystko ponętną, północnoealiońską urodą dziwki, drobni szulerzy, tani najemnicy, którzy po prawdzie nie różnili się od zwykłych zbirów- taka zbieranina, będąca w stanie mocnego podchmielenia zażywała właśnie rozrywek wszelakich. Camelot był chyba jedynym miejscem, gdzie w podłych karczmach podawali naprawdę dobre piwo. Tu w ogóle wszędzie podawali naprawdę dobre piwo. Że też przyszło mi tutaj czekać za tym cholernym Issinem! Pomyślał rycerz. Ubrał się jak zamożniejszy mieszczanin, taki, który wyglądał, jakby przybył tu oddać dług jakiemuś zbirowi. Mimo to, sądził, że nawet gdyby przybył tu z herbową tarczą i w pełnej zbroi towarzystwo nie zwróciłoby nań specjalnej uwagi. Westchnął tylko zirytowany i do końca osuszył kufel. Za jakąś chwilę dosiadła się do niego jasnowłosa panna lekkich obyczajów o urodzie raczej nie najwyższych lotów. Taintar skrzywił się i kazał kurtyzanie odejść, lecz ta tylko siłą usiadła mu na kolanach, szepcąc do ucha- Panie mój, przysyła mnie Jastrzębiooki- Wspomniała o Issinie, zaufanym szpiegu Taintara- Mówi, że ścigają cię pewni ludzie… Wiesz, gdzie jest zamtuz „Zadarta Spódnica”…?- Skrzywił się na dźwięk tak średnio wygórowanej nazwy, ale przypomniał sobie o istnieniu tego przybytku. Jako, że nie odwiedzał tego typu lokali, nie znał jego historii i nigdy go to nie interesowało- Zamów tam u madame Nilianne pannę o imieniu Honnah- Wyszeptała. Gdy tylko skończyła to mówić, wstała i odeszła, jakby nigdy nie zauważyła jego istnienia. I co teraz…? Mam tam pójść, do diabła…? Szlag, może ten drań Issin faktycznie woli spotkać się ze mną w burdelu?! Zabiję go, zwyczajnie zabiję jak pieprzone paniątko z południa.
*
Widząc fasadę budynku rycerz pomyślał, że gdyby korzystał z takich usług, to wybrałby właśnie ten przybytek. Sprawiał wrażenie czystego i zadbanego, a ze środka nie było słychać żadnych odgłosów bicia czy burd, tak więc widać było, że klienci preferowali bardziej wyrafinowane sposoby kochania. Szyld przedstawiał naturalnie kobietę od pasa w dół, wysoko zadzierającą spódnicę. Taintar tylko westchnął zrezygnowany i ruszył ku drzwiom, po drodze na coś nadeptując. Była to kartka, z rysunkiem małego kufelka piwa z anielskimi skrzydełkami. Genialny Issin! Przeszło mu przez myśl, gdy podnosił kartkę. Na odwrotnej stronie zapisany był tylko wierszyk:
„Jasna pani, ciemny pan, lord Pendragon to jest cham!
Białe kwiatki, ciemne róże! A ja tylko sobie służę!
Inne słońce i godzina! Ale dziwna twoja mina!”
Taintar otworzył szerzej oczy i uśmiechnął się z rozbawieniem. Schował kartkę do kieszeni, zachichotał i odwrócił się na pięcie, by wrócić do swoich kwater w warowni. Issin, diable, kocham te twoje wierszyki! Jasne, że przyjdę dopiero jutro!
*
Tak, jak przekazał szpieg w liście, Taintar zjawił się dopiero nazajutrz, ranną porą, gdy było jeszcze niewielu klientów a jasne, acz nie prażące słońce wychylało się znad dachów domów i finezyjnie zdobionych, ealiońskich kamienic. Rycerz z rozbawieniem zauważył, że spod drzwi burdelu jest piękny widok na skąpaną w promieniach słońca, moumentalną Katedrę Kamelocką, poświęconą bogini wolności, łowów, dziewictwa i górskich strumieni, Dyannie. Kręcąc tylko głową z niedowierzaniem, pociągnął za klamkę i znalazł się w środku. Parter budynku przypominał przytulną, acz umeblowaną w stylu południowo zachodnim gospódkę. Pięknie, tylko z kim ja mam teraz porozmawiać… Madame Niliane, tak? Pod oknem po prawej stronie pomieszczenia siedziała tylko jedna panna lekkich obyczajów, w czasie wolnym ubrana na modłę drogich, ealiońskich domów publicznych w długą i kosztowną suknię, zgodnie z zasadą „to, co chcesz oglądać, zobaczysz tylko za zapłatą, kolego”. Taintat nie miał zamiaru niczego oglądać, mimowolnie jednak obrzucił dziewczynę wzrokiem, zauważając ładną, dziwnie potulną twarz i rozmarzone oczy. Był pewien, że była pod wpływem narkotyków albo innych kadzideł, bowiem nawet nie zauważyła, że wszedł. Nie chciał zgłębiać jej przeszłości i powodów, dla których została dziwką. Po prostu nie chciał. Podszedł do kontuaru, chcąc już kogoś zawołać. W budynku było nienaturalnie cicho, poza szuraniem i chichotami dziewcząt, dochodzącymi z góry. Wtem zza woalki wynurzyła się gruba, opatulona ekstrawaganckimi sobolami i gronostajami burdelmama w średnim wieku. We włosy powpinane miała drogie spinki, a na palcach grube pierścienie. Rycerz wiedział, że nawet gdyby sprzedał cały dworek nie ubrałby swojej żony w tak drogie ciuszki.
-No no… widzę, że klient pierwszy raz. Pewno małżonce skończyły się fantazje, prawda? Phie!- Parsknęła kobieta o twarzy żaby, by potem zachichotać paskudnie jak ropucha- Więc co na początek, jakaś grzeczną panienkę, co?- Zarechotała ponownie, oceniając jego wygląd. Taintar, przebrany za zamożnego mieszczanina, nie prezentował się zbyt okazale, choć jego szerokie bary wyraźnie mówiły o tym, że jest to człowiek, który wie, do czego służy miecz.
-Tak… a dokładniej- Zająknął się, a odzyskawszy rezon rzekł- Dziewczynę o imieniu Honnah.
-Ach, więc to tak… Sir Taintarze Horrce- Wyszczerzyła zęby, pokazując, by ruszył za nią- Jastrzębiooki o wszystkim mnie poinformował… W końcu jestem jego ciotką…- Wyskrzeczała, rozsiewając wokoło woń ciężkich perfum- Honnuś, chodźże no tu! – Krzyknęła, stojąc u stóp schodów.
-Mam nadzieję, że nikt o niczym się nie dowie- Mruknął rycerz, pocąc się- Prawda?
-Spokojnie, kochaneczku- Mrugnęła do niego- Nie ode mnie i moich dziewcząt!
Wtem zeszła do nich dziewczyna naprawdę urodziwa, Horrce, mimo, że żonaty, musiał przyznać, że jest piękna. Miała na sobie długą suknię z zielonej satyny, jaką jego wybranka ubrałaby chyba tylko na specjalną okazję. Była bardzo młoda, może nie skończyła jeszcze dwudziestki. Taintar wyczuł, że ta cała Honnah kogoś mu przypomina. Zostawił te przemyślenia na później, i ruszył za kurtyzaną do pokoju.
*
-Camelot jest w niebezpieczestwie- Wymruczała mu do ucha cichym, ponętnym głosem od którego włosy na karku stanęły mu dęba. Drgnął. Nie zapominaj, po co tu jesteś, Taintar. Honnah usiadła mu na kolanach, uśmiechając się. Stykali się nosami. Zrozumiał, jak nieziemsko piękna jest ta dziewczyna- Lord Basley Darvanor, władca Siódmego Muru i Ahallon niedługo nadejdzie z całymi swoimi siłami- Rzekła, szczerząc się i oblizując niemożliwie kształtne wargi- Lord Uther nie da rady zwyciężyć- Zmrużyła oczy, gładząc Horrce’a po policzku.
-Czy Issin przekazał ci informacje o tym, kiedy wróci król z lordami Sigridem i Ganhalem…? Kiedy wróci jego armia…?- Zapytał, przeczesując palcami jej włosy. A niech mnie, ale ona jest… Stój, głupcze! Nie możesz zdradzić swojej żony… I swojego lorda.
-Walki w Rudej Skale i Płytkowodach wciąż trwają- Przewróciła go na miękkie łoże, kładąc się obok- Orkowie przeszli przez Ovengarr i Burnstone jak przez masło. Król nie zdążył z odsieczą i teraz walczy na zgliszczach tamtych księstw…
-Za daleko stąd do Gwiazdopola i Yalasain…- Zamyślił się na chwilę rycerz, patrząc w oczy kurtyzany- Nie zdążymy posłać po pomoc, trzeba błyskawicznie…
-…powiadomić lorda Uthera?- Uśmiechnęła się drwiąco i prześmiewczo, chytrze mrużąc oczy- Nie starczy ci czasu, sir- Wtedy poczuł ukłucie między żebrami i ostry ból. Wstał, odrzucając Honnę i sięgając ręką do boku. Poczuł rękojeść sztyletu i stękając, wyrwał ją. Polała się krew, barwiąc lśniącą, drogą pościel bolesną czerwienią. Taintar poczuł zimno rozchodzące się od rany i dziwną słabość w członkach. Pociemniało mu przed oczyma.
-Czy… czy to…?
-Tak, sir- Honnah zbliżyła się, powiewając spódnicą- To jad żałobnych szerszeni z Kościanych Wzgórz- Usiadła na nim okrakiem, szczerząc białe zęby- Przykro mi, ale twój lord dowie się o wojskach Darvanora dopiero wtedy, gdy staną u jego bram…