A może po prostu zapomniałam że muszę oddychać.

Czułam się jak we śnie, pięknym śnie. Zapatrzona w niego siedziałam na łóżku, a on mówił i mówił, nawet nie ważne co, aż w końcu : co ty się tak patrzysz? . Ocknęłam się. Ale gdy tak mówił, z każdym jego słowem moja klatka piersiowa wydawała się być cięższa, jak by każde jego wypowiedziane słowo gromadziło się w niej. Dziwny, a zarazem piękny san. A może po prostu zapomniałam że muszę oddychać. Nie obecna byłam przez cały czas, bo mój umysł przebywał w krainie szczęścia i miłości. Nie wiedziałam że tak można kochać, z każdym dniem wydaje mi się że jest fajniejszy, ładniejszy i że bardziej go kocham. A może byłam nie wyspana, chciało mi się spać i mieszały mi się myśli. Ale jak to możliwe że darzę go tak szczerym uczuciem że zrobiła bym dla niego prawie wszystko.?