Cześć pierwsza, bo czasem trzeba coś podzielić na części
TABB - Możesz wszystko
Ty możesz wszystko, możesz wszystko,
Gdy bardzo tego chcesz.
Dziś zmienisz przyszłość, zmienisz wszystko,
Bo bardzo tego chcesz.

Zrozumiałem, że do wszystkiego można się przyzwyczaić.
Z biegiem czasu przyzwyczaiłem się do Anki, która pomagała mi z matmą. Spotykaliśmy się raz w tygodniu na sesję w bibliotece, dopiero po miesiącu zaprosiłem ją do domu na korepetycje. Szybko wyszło na jaw, że moja mama w życiu nie spotkała cudowniejszego dziecka, bo pojawiała się w pokoju co pięć minut, przynosząc kolejne ciastka i szklanki kompotu z jabłek.
Reszta klasy nadal traktowała dziewczynę jak trędowatą, w ten sam sposób izolując całe święte trio - Rudą, Grubą i Fałszywą. O ile pierwszą mogłem nazwać znajomą, o tyle sam dwie pozostałe traktowałem z pogardą. Bądź co bądź - zasłużoną.
- Co jest, Elka? Możesz schudnąć, ale brzydka twarz pozostaje na wieki - rzuciła luźno Werka, ukrywając się za tabunem koleżanek.
- Zamknij jadaczkę, Wera - prychnąłem głośno, starając się nie kulić pod spojrzeniami reszty grupy. Czasem kochałem dzwonki na lekcję.
x X X x
Anka tak naprawdę zawsze miała coś do roboty. Rano biegała jakimś cudem z Elką, którą chyba wołami ciągnęła za sobą. Oficjalnie - nikt od nas jeszcze tego nie widział, ale Weronika podsłuchała, jak rozmawiają między sobą o porannej przebieżce. Izka zarzekała się, że następnym razem pobiegnie z nimi.
Potem szła do szkoły. W poniedziałki uczyła mnie matmy, we wtorki szła pilnować dzieciaków z osiedla, w piątki czytała bajki w bibliotece. Wiem, że w weekendy pracowała w sklepiku na jedną zmianę, w niedzielę szła na osiemnastą do kościoła, a w pozostałe dni znikała zawsze w tym samym domu, znajdującego się tuż obok przystanku na Pradze.
Czasem żałowałem, że boję się do niej podejść. O naszych korkach wiedziała - mam nadzieję - tylko nasza dwójka, inaczej reszta budy nie dałaby mi żyć.
Kiedy indziej próbowałem wmówić sobie, że jest idiotką.
Ale kiedy patrzyłem na jej uśmiech zdałem sobie sprawę, że wszystkie szare komórki, które trzymałem we łbie znikają.
I wtedy zrozumiałem, że Anka musiała zaprzedać dusze diabłu, bo nikt nie powinien uśmiechać się tak szeroko.
x X X x
Druga klasa była prawie za pasem. Nawet nie wiem, kiedy zleciał cały semestr, do wystawienia ocen zostało jedynie kilka dni. Z dumą spoglądałem na swoją zapewnioną, wyharowaną dwóję z matematyki, dla której co tydzień wypruwałem sobie żyły, kując dwie bite godziny pod rząd. Wakacje zapowiadały się fenomenalnie. Pełne imprez, pełne szaleństw, pełne alkoholu.
Dusiliśmy się w klasie, nie potrafiliśmy usiedzieć w jednym miejscu. Prawie wszyscy zaczęliśmy wagarować. Hej, druga liceum, przecież jesteśmy już prawie dorośli. Nauczyciele uwielbiali straszyć nas gradem testów, ale tak naprawdę nie mogli zepsuć młodzieńczego humoru.
Zwiałem ze szkoły, aż się za mną kurzyło. Byle dalej, byle szybciej, byle weselej. Do parku trafiłem przypadkiem, jakoś nogi mnie poniosły. Widząc targane wiatrem rude warkocze ruszyłem wprost, machając do ich właścicielki. I zamarłem.
Do teraz czuję się dziwnie, przypominając sobie moje zdumienie, gdy zobaczyłem Ankę bawiącą się z jakimś gremlinem. Małym, zezowatym gremlinem o płaskiej twarzy.
Wycofałem się powoli, pokładając nadzieję w tajemnej, magicznej sile, dzięki której nie zostałbym zauważony.
x X X x
Nie wiem czego się bałem, ale wiem, że strach jest czymś normalnym. Nie potrafiłem spytać się Anki, co robiła z dzieckiem, które wyglądało jakby wyszło Bogu nie tą stroną, co trzeba. Nasze stosunki stały się oziębłe. Jakoś przestałem rzucać luźno ,,Cześć", widząc Rudą, chociaż szczerze mówiąc, to wcześniej i tak nie robiłem tego za często.
x X X x
Bo do wszystkiego można się przyzwyczaić. Nawet do zmiany zwyczajów.
x X X x
Wakacje trwały zadziwiająco długo. Imprezy, wyjazdy, basen. Czas, który do tej pory wypełniała Anka nagle wydawał się zadziwiająco samotny. Przynajmniej do czasu, gdy Bartek nie przypomniał sobie, że ma przecież najlepszego kumpla. Jakoś dało się wyżyć. W końcu - psycholog powinien szczycić się zdolnością adaptacji. Zabawne. W sumie nie spotykaliśmy się za często, raz w tygodniu, a czułem się jak narkoman, który odstawił dragi.
Zacząłem chodzić na trening pływania dla zabicia czasu. Park omijałem z daleka, jakoś czułem się bezpieczniej za zasłoną naiwności. Czego oczy nie widzą, temu sercu nie żal.
Nie wiem, w którym momencie zacząłem podążać za przyjacielem jak cień. Chyba potrzebowałem przerwy, nowej stałości, którą stał się brązowowłosy.
x X X x
Na drugi miesiąc wakacji zatrudniłem się w tym samym sklepiku, w którym pracowała wcześniej Anka. Od właścicielki wiedziałem, że zajmuje się aktualnie czymś innym. Miałem wrażenie, że cały blok żyje tylko dzięki Rudej. Nie mogłem wyjść z mieszkania, żeby nie usłyszeć, jak jakieś babcie na korytarzu komentują, że znowu siedzi w szpitalu. Prychnąłem w duchu, nawet nie wiem, kiedy zacząłem czuć złość. Do mnie, do nowej, która niby jest już stara. Do swojego strachu, który przecież istnieć nie powinien, bo czego mógłbym się bać? Osoby, która cały swój czas marnowała?
Zazdrościłem? Bardzo. Tęskniłem? Wcale. Miałem Bartka, a ona niech się idzie wypchać.
x X X x
Nowy rok szkolny zaczął się trzydziestopięciostopniowym upałem. W trakcie powitalnego apelu zemdlało sześć osób. Wiwat, polska pogoda! Pot spływał ze mnie strumieniami, w myślach kląłem na czym świat stoi. Za gorąco, za gorąco, za gorąco. Tego się wytrzymać nie da. Rozejrzałem się wokoło, notując w myślach. Lud znowu zbił się w grupki. Z lewej szlachta, po prawej mieszczanie, a w kącie troje damskich przedstawicieli chłopów. Jednej nie znaliśmy, a przynajmniej tak nam się wydawało.
Na przyrodzie mieliśmy o przekształcaniu się z poczwarki w motyla, już w podstawówce, ale i tak cała buda czuła się jak przeciętny idiota, gdy przyglądaliśmy się pełnej blizn twarzy Elki. Tak, przepoczwarzanie zdecydowanie nie powinno wyglądać w ten sposób. Chciano się spytać, ale o niektórych rzeczach lepiej nie mówić głośno.
Szał trwał tydzień. Na fejsie huczało od historii, które mogły spowodować tego typu rany u Grubej. Dorwać się ją na przerwie nie dało, Anka i Izka stanowiły dostatecznie silny mur obronny.
W ciągu pierwszego tygodnia dostałem szmatę z matematyki.
x X X x
Dostałem kolejną szmatę z matematyki.
I kolejną.
x X X x
Nie należałem do grona ludzi dumnych. Bartek stał za mną murem, chroniąc mnie przed resztą klasy, od której powoli zaczynałem się oddalać. Balansowałem pomiędzy domem, szkołą, a sklepikiem, w którym pozwolono mi pracować wieczorami.
Coraz więcej czasu spędzałem w domu kumpla, matka zaczęła narzekać, że już nawet na obiady się nie zjawiam.
Weronika próbowała zaprosić mnie na swoją imprezę urodzinową, ale wyłgałem się bólem głowy - jak baba normalnie. Znaczy - łgać, łgać próbowałem, ostatecznie zostałem zabrany siłą! Czyste chamstwo, gdyby nie zrobił to Bart, to winowajca kopałby już własny grób. Siedząc na balkonie, w domu blondynki paliłem jednego papierosa za drugim, wraz z kilkoma innymi znajomymi, gdy pojawiła się jubilatka wraz z paroma butelkami piwa. Pociągnąłem łyka i wyplułem za barierkę, w asyście chichotów oraz ogólnego śmiechu. Ktoś poklepał mnie po plecach.
- Boże, jaki szajs kupiłaś - prychnąłem, ignorując ogólną wesołość i wytarłem usta rękawem. - Szlam, a nie piwo. - Odwróciłem się plecami, stopy opierając na żelaznych prętach. Wytężyłem wzrok, dostrzegając na balkonie obok jakiegoś dziwnego smarkacza. Gapiło się to dziwnie, chyba szyi nawet nie miało, patrzałki jak u ryby. Przełknąłem głośno ślinę.
- Werka, co to jest? - machnąłem dłonią, wskazując w stronę dziecka.
- Bachor sąsiadów, dziwne, nie? Uwierzysz, że ma siedem lat? - Wzruszyła ramionami i ruszyła z powrotem do mieszkania, żeby zabawiać resztę gości. Tłum stopniowo się przerzedził, zostali najwytrwalsi, gówniarza też jakaś babka, pewnie matka, zabrała do domu, obrzucając mnie pogardliwym spojrzeniem, gdy zauważyła mój wzrok.
Nie dałbym mu nawet czterech. Wyglądało właściwie na trzy. Chybotało się, śliniło, szyi chyba nie miało. Gały rozstawione szeroko, usta trzymało otwarte.
Wróciłem do domu, włączyłem komputer i wygooglowałem wszystkie cechy w wyszukiwarce. Przeczytałem kilka artykułów, a potem ruszyłem spać.
x X X x
Chciałbym powiedzieć, że poszedłem przeprosić, za to, że się poddałem. Że stchórzyłem, nie wiedząc nawet z czym mam do czynienia. Że uznałem, że wolę znać tylko jedną stronę rudej. Prawda jest taka, że moja mama zgadała się z mamą Anki i w ten sposób cotygodniowe korki wróciły do normy. Z początku nie potrafiłem patrzeć jej w oczy. Spuszczałem wzrok na zadania, próbując ustawić się jak najdalej na kanapie od dziewczyny.
A potem spytałem, jak ma na imię Gremlin.
- Agnieszka - powiedziała spokojnie i uśmiechnęła się. - Chcesz pójść jutro z nami na spacer?
Otwarłem usta, ale zdałem sobie sprawę, że od początku musiała wiedzieć skąd wziął się mój strach. Zabawne, bo ja nie wiem do tej pory.
Kiwnąłem głową.
- Widzisz, Adam, nieraz świat trzeba podzielić na części. Łatwiej zrozumieć kawałek po kawałku, aniżeli całość - rzuciła luźno. - To teraz powtórzymy rachunek prawdopodobieństwa, co ty na to?