Nadzieja

Będzie lepiej. Zawsze jest lepiej. Trzeba tylko poczekać. I wierzyć, że będzie lepiej.
Jeśli kochasz, to daj odejść. Ciesz się jego szczęściem. Pozwól mu na to. Co z tego, że kosztem twojego szczęścia? Być może jest jeszcze nadzieja…
Słyszałam wiele pustych słów. Wylałam tyle łez. Nie rozumiem samej siebie. Może ma rację? Może to moja wina?
-Nie był ciebie wart – pociesza mnie. Zaczęłam płakać. Ale co z tego? To przecież moja przyjaciółka. Wie, co przechodzę. – Nie zadręczaj się tak – dodaje. – Masz dużo przed sobą. Już niedługo znajdziesz tego, który będzie tym jedynym.
Ona chyba nie wie, co mówi?!
On jest jedyny w swoim rodzaju. Charyzmatyczny. Elektryzujący. Cudowny. Szczery. Był takim romantykiem. Nie ma drugiego takiego. Żaden nie ma takiej osobowości. Żaden nie ma tak błękitnych oczu, słodkich ust, cudnego uśmiechu.
Próbuję zapomnieć…
-Weź się w garść – powtarza, podając mi chusteczkę. – Nie jest wart tylu łez. Nie był ciebie wart.
-I po cholerę mi to mówisz? – syknęłam cicho.
-Dziewczyno, opanuj się! – poderwała się z łóżka. – Musisz dać spokój. To nie twoja wina, że jest ślepy! Czas płynie. Życie toczy się dalej. A ty stoisz w miejscu!
Może ma rację? Przecież on już znalazł inną. Przecież… my nawet nie byliśmy razem. To moja chora wyobraźnia? Czy to była miłość? On… istnieje?
-Czy my naprawdę byliśmy razem? – pytam, wpatrzona w nieistniejący daleko punkt.
-Słucham? – ona nie wie o co chodzi.
-Czy ja naprawdę byłam jego dziewczyną? Czy to wszystko wydarzyło się naprawdę?
Milczy. Obie milczymy. Boję się prawdy.
-Przecież wiesz – mówi zrezygnowana. Ma dość…
Odchyliłam się do tyłu. Zacisnęłam mocno powieki, by powstrzymać kolejną falę łez.
Wyrządził mi tyle krzywd. Wybaczyłam. Jak zawsze.
-Masz rację – szepcę cicho. – Nie warto.
Kiedyś będzie lepiej. Nie ważne ile krzywd mi wyrządził. Miłość wiele wybacza. To też… Wciąż mam tę chorą nadzieję. Ale on jest szczęśliwy. Co z tego, że moim kosztem? Przecież… będzie lepiej?