Żył kiedyś w Indiach – opowiada Wolter – bramin bardzo uczony i mądry, który jednak widząc niepewność swej wiedzy czuł się z tego powodu nieszczęśliwy. A mieszkała obok niego stara kobieta, nie rozumująca i wierząca ślepo; i była szczęśliwa. Bramin widział jej szczęście. Wszakże nie chciał być na jej miejscu; nie chciał być szczęśliwy pod warunkiem, że musiałby być głupi.(...) Wydawałoby się, że najbardziej jesteśmy przywiązani do szczęścia. Tymczasem okazuje się, że do rozumu jeszcze więcej.