Zaśpiewam teraz moją pochwalną pieśń. Chwała niebiosom za samotność. Chcę być sam. Chcę zrzucić z siebie zasłonę istnienia, chmurę, która się przeistacza pod najlżejszym tchnieniem, dzień i noc, i cały dzień i całą noc. Siedząc tutaj zmieniałem się. Patrzyłem, jak zmienia się niebo. Widziałem, jak chmury zakrywały gwiazdy, potem je odsłaniały i zakrywały znowu. Teraz już nie przyglądam się ich zmianom. Teraz nikt mnie nie widzi i już się nie zmieniam. Chwała niebiosom za samotność, która zdjęła ciężar z oczu, położyła kres zachodom ciała i usunęła wszelką potrzebę kłamstw i fraz.