Symbiotyczna, narcystyczna i masochistyczna struktura charakteru w swej istocie jest wynikiem takiej historii osobistej, w której dziecko było używane do realizacji planów, zamierzeń i potrzeb swoich opiekunów. Istnieje zatem, będące tego konsekwencją, zamieszanie w tożsamości, której zewnętrznie narzucone główne rysy są świadomie akceptowane, pozostając jednocześnie w jakiś istotny sposób niezdrowe, nieautentyczne albo niekompletne. Równocześnie bardziej naturalne formy ekspresji self, do których jednostka była zniechęcana, pozostają niedorozwinięte i inspirują wewnętrzny konflikt.