Rozmawiając (...), wyraziliśmy swoje najskrytsze życzenia. Wyznaliśmy, na co w głębi duszy czekamy. Tak bardzo chciałem dostać się do ich głów, by lepiej ich poznać! I nagle doceniłem to, że nie można wejść do mojej! Ta przestrzeń niewypowiedzianych słów, mroczne sanktuarium zamknięte między skroniami jest tak pełne bólu! Niektórych słów nie mógłbym wypowiedzieć, nie rozpadając się przy tym na kawałki. Lepiej milczeć. Czyż każdy z nas nie wyciąga wniosków z głębi własnej ciszy?