Poza pospolitymi marzeniami, powszednimi wstydliwościami zsypu duszy, do których nikt nie śmie się przyznać i które gnębią nas podczas bezsennych nocy jak sprośne fantazje, rozmamłane lepkości i wypryski tłumionych pragnień – jakie śmieszne, jakie przerażające, jakie niewypowiedziane rzeczy może przy odrobinie wysiłku odkryć dusza w swoich zakamarkach!

Ludzka dusza to dom wariatów dla karykatur. Gdyby dusza mogła ujawnić własną prawdę i gdyby nie krępowało jej zażenowanie głębsze niż wszystko znane i opisane wstydliwości, okazałoby się, że jest – jak rzeczywiście się mawia - studnią, ale studnią ponurą, pełną niejasnych ech, zamieszkaną przez nikczemne stwory, lepkości bez życia, ślimaki niezdolne do istnienia, śluz w subiektywności..