Człowiek jest wtedy taki, jaki powinien być, kiedy kocha siebie, a wszystkich jak siebie samego: wtedy jego postawa zasługuje na pełne uznanie. Otóż niektórzy powiadają: przyjaciela, od którego doznaję dobra, kocham bardziej niż każdego innego. To błąd, to niedoskonałość! Trzeba się jednak z tym pogodzić, są przecież tacy, którzy wychodzą w morze przy półwietrze, a mimo to przepływają je. Podobnie dzieje się z tymi, którzy kochają jednego człowieka bardziej niż drugiego; jest to zgodne z naturą. Gdyby naprawdę kochał go jak siebie samego, wówczas cokolwiek by go spotkało: radość czy cierpienie, życie czy śmierć, przejmowałby się tym tak samo, jakby się to przydarzyło [jemu] samemu. To byłaby prawdziwa przyjaźń!