W pełni zgadzam się z wypowiedzią. Jedynie ogromne cierpienie może spowodować popełnienie samobójstwa. Krąży tak wiele tekstów, o pogardzie w stronę odbierających sobie życie ludzi. Potępia się ich, mówiąc o egoizmie wobec osób cierpiących z powodu odejścia samobójców. Jednak mało kto zastanawia się, skoro Ci ludzie cierpią.. gdzie byli gdy cierpiał ktoś, kto zakończył swój żywot? Głównym celem istnienia człowieka jest przetrwanie życia. Należy więc zastanowić się, jak potężnie zostali skrzywdzeni samobójcy, którzy pozbyli się najważniejszego celu i czy faktycznie powinni zostać nazywani tchórzami. Niedoszłym samobójcom należy pomagać, pogarda jest tylko oznaką braku wiedzy i empatii.

Wszystko to jest naprawdę pięknie napisane. Ale, gdybyśmy uważali postawę samobójców za pozytywną, tak jak Ty to przedstawiasz, byłoby ich więcej. Coraz więcej i więcej. Bo to takie romantyczne, popełnić samobójstwo, takie symboliczne, to świadczy o wrażliwości.
Czy nie lepiej powiedzieć, że samobójstwo jest żałosne i samobójstwo popełniają tchórze, nie wystarczająco silni, żeby wytrzymać z samym sobą? I sprawić, że ktoś, kto mógłby się zabić, pomyśli, że to żałosne, że on nie chce być taki.
Gdybyśmy patrzyli na samobójców tak, jak w powyższym aforyzmie, już dawno byśmy wyginęli.
Ja nadal uważam, że trzeba mieć odwagę, żeby żyć. Bo o wiele łatwiej jest nie żyć, niż żyć. Obojętnie, czy się wierzy w niebo czy nie.
Nie ukrywam, że trochę mnie zirytował ten tekst, choć jest rzeczywiście bardzo ładnie i poetycko napisany. Jest bardzo lekką metaforą. W moich oczach trochę zbyt lekką dla tej tematyki.