Ból może być wyzwoleniem. Możesz wtedy zapomnieć o wszystkim i skupić się na tej jednej emocji, która jest tak cholernie prawdziwa i rzeczywista. Liczy się tu i teraz. Nic innego nie jest ważne. Nikt nie może cie kontrolować, ty nie jesteś od nikogo zależna. Sama decydujesz jak bardzo chcesz się zatracić. Jak bardzo chcesz uciec. I możesz to zrobić. Będzie lepiej. Przez chwile. A później wszystko wróci. I nie ważne jak bardzo będziesz starała się odepchnąć świat – on cie dogoni, bo nie możesz ranić się bez przerwy. A gdy złapie cie w swoje szpony, zostaniesz zniszczona. Zdepcze się niczym robaka i będziesz tylko wrakiem człowieka, pustą skorupą. Nic ci nie pomoże. Nikt.
Myślisz, że tylko ty jesteś samotna? Wszyscy tak żyjemy. Udajemy, że jest dobrze, że mamy kogoś bliskiego, ale prawda jest taka, że nigdy nie możemy w pełni zaufać. Przyjaźń jest kłamstwem, a miłość złudzeniem. Żadna z nich nie istnieje naprawdę. Okłamujemy się. Pragniemy ich tak bardzo, że gdy dostaniemy choć namiastkę którejkolwiek, łapiemy i nie puszczamy, nawet jeśli niszczą nas od środka. Nie powinniśmy tracić czujności. Nigdy. Bo na końcu zawsze jesteś sama. Nikt ci nie pomoże. Nikt cie nie przytuli. Jesteś ty i pustka. I tak jest zawsze. Nie ważne jak bardzo chcesz być szczęśliwa.

K.