Ofelia

Przeż życie stąpasz po kruchej gałęzi,
Ostrożna, bo serce masz ołowiane
W żelaznej tęsknoty uwięzi -
A w liliowej dłoni - delikatny wianek.

Już wodorosty splatają się z bursztynem
Całowanych przez Hamleta loków -
Wróżysz z płatków szczęśliwą godzinę
Wpatrzona w bladość milczących obłoków.

Niebawem tam będziesz, nieświadoma -
Kto miałby rozum w takiej malignie?
Schłodzi cię nicość zaklęta w tych wodach,
Z niekochania serce ci ostygnie.

Nabierzesz wody w usta, zaślubisz milczeniu,
W jeziorach oczu sama utoniesz -
Poświęcisz się temu jednemu imieniu -
Wariatko z wiankiem tulącym twe skronie.