Twórczość, Emilia Ewa Szumiło

Jest poniedziałek. Ciepły słoneczny dzień, a we mnie wszystko dudni. W nocy kolejny raz nie spałam z przerażenia. Bałam się, że odejdzie kiedy usnę, że nie zauważę, nie zdołam mu pomóc. Miał taką wysoką gorączkę, ciężko oddychał. Zrobiłam kompresy, pomogły. Temperatura spadła. Położył się w legowisku i zasnął.

Kilka dni temu, chciałam mu sprawić przyjemność. Zabrałam go na spacer pod las, na łąki. Był taki szczęśliwy, biegał. Nagle zwolnił, opuścił głowę do ziemi, zaczął powoli resztkami sił podążać za mną. Słaniał się na łapkach.

Podniosłam go, sprawdziłam co mu się stało i nic. Żadnego śladu. Czyżby zmęczenie? To niemożliwe. Coś go ugryzło. Na pewno żmija. Jest ich na tym terenie dużo.

Szybka interwencja weterynarza, odpowiednia diagnoza, leczenie ocaliło mu życie. Puki co jednak leży. Obydwie nogi i brzuch to wielki krwiak. USG to potwierdziło. Codziennie szpital, inkubator, kroplówki. Walczymy wspólnie o jego życie. Serduszko wolno bije. Jad żmii nie uszkodził narządów. Został w porę zablokowany, ale i tak doszło do bardzo silnego wstrząsu. Nie ma sił chodzić, jeść. Jedynie patrzy błagalnym wzrokiem prosząc o pomoc, i tuli się do każdego, kto ratuje mu życie.

Autor: Emilia Ewa Szumiło

Ludzie "zwykle nie wiedzą czego chcą". Oczekują uczciwości, prawdomówności, szczerości, a sprzeciwiają się mówieniu prawdy, wyrażaniu własnych poglądów, uczuć, spostrzeżeń, ocen.

ledwo pół wieku na karku, a ja już żałuję głównie tego czego nie zrobiłam, a dziś wydaje mi się, że jest za późno, choć jak nie zrobię tego dzisiaj, to jutro znów będę żałować tej decyzji

Intrygujący tytuł "MIR", zatrzymuje na długo. Zastanawiam się nad tym, o czym jest książka. Nazwisko "znanego" autora, Remigiusz Mróz, nic mi nie mówi. Piszą o nim, że znany, ale ja jestem "z innej bajki". Skupiam się na klasyce, mijając współczesność, więc go nie znam. Oglądam okładkę. Dwoje ludzi idących torami, czyli desperaci. Mają plecaki, czyli podróżnicy. Tablica Kijów za 522 km mrozi krew w żyłach. Książka o wojnie? Odkładam. Nie będą czytać. Mimo to łapię się na tym, że mimowolnie wciąż na nią zerkam. Jest intrygująca. Biorę ponownie do ręki, zaglądam do środka. Mam tysiące skojarzeń, czasami skrajnie sprzecznych.

"Mir", to słowo jest po rosyjsku, oznacza świat. Czy to oznacza, że książka jest prorosyjska? Może odwrotnie, to tylko nawiązanie, a [...]

biały orzeł wzbił się pod niebo
szybuje z szeroko rozostartymi skrzydłami
pod czerwonym niebem wschodzącego słońca
zatacza łuki i mknie przed siebie

biały orzeł

duma narodu wpatrzonego w blask, biel skrzydeł, oczu błysk
duma obrońców, walecznych dusz, duma serc

biały orzeł mknie, szybuje pośród chmur
świadomy swej wolności, magii, mocy, piękna
korzysta z każdej chwili, siły. biały orzeł

biały orzeł rodzący się z naszych serc

---
20.04.2024 r.
Emilia Ewa Szumiło

Przestała lubić telefony. Nie czekała już na ich dźwięk. Odbierała jednak mechanicznie, bez emocji. Również tego dnia.

Telefon dzwonił trzy razy, zanim podniosła słuchawkę. Znajomy szorstki głos rozpoczął rozmowę. Poruszał różne tematy, miał żal, że nic nie wie, że się nie spotykają, po czym zaczął rozprawiać na temat, który poruszyła wraz z mężem kilka dni temu. Cytował jego słowa. Mówił, jakie jej mąż ma zdanie.

Zapytała, skąd wie, czy mąż mu to mówił? Zaprzeczył. Zaczął chrząkać, bezładnie się tłumaczyć, zmieniać temat, oskarżać. Nie wiedział, jak logicznie wybrnąć z tej niekomfortowej sytuacji. Pożegnał się naprędce, jakby uciekał przed własną wpadką. Skompromitował się. Potwierdził, że umyślnie podłożył podsłuch. Przecież jedynie on był w mieszkaniu od śmierci jej syna.
Kobieta we łzach - Kompromitująca rozmowa

Autor: Emilia Ewa Szumiło
Kobieta we łzach - fragment
17.04.2024 r.

Zadzwonił telefon. Ulubiona melodia rozległa się po pokoju. Podniosła słuchawkę, ciepłym głosem powiedziała "słucham". Nikt się nie odzywał. Cisza potwierdzała, że to kolejny "żart". Wiedziała, że musi odpuścić. Denerwowanie się problemami nie miało sensu. Cisza w słuchawce tak głośno krzyczała, że ona nie chciała nawet nic mówić.

Wróciła do kuchni. Robiła gulasz z ziemniakami. Chwilę postała, zastanawiając się co jeszcze, a następnie wyjęła z lodówki kolejne produkty. Kolorowe warzywa były idealne na letnią sałatkę. Znowu zadzwonił telefon. Już miała nie podchodzić, ale wycofała się z tego zamiaru. Przecież mógł dzwonić ktoś inny.

Odebrała. Ktoś charczał. Tak dziwnie, nieznajomo. Tylko charczał. Kilkakrotnie odezwała się. Setki myśli przebiegły jej głowę. Charczenie ustało, cisza spowiła przestrzeń. "Rozmowę" zakończył gromki śmiech grupy ludzi. Kobiece i męskie głosy mieszały się ze sobą. Jakiś odgłos kartek z biura, drukarki i... cisza. Rozłączono.

Gulasz się udał lepiej niż życie.

---
Kobieta we łzach - Telefon i gulasz
Autor: Emilia Ewa Szumiło
17.04.2024 r.

Kłamcy uważają innych za kłamców, ponieważ oceniają ludzi własną miarą i sądzą, że inni są tacy jak oni.

Tadeusz miał dwa lata. Był "żywym srebrem". Wszędzie wszedł, wszystko zobaczył, zrozumiał. Wszystko go ciekawiło. Cały otaczający go świat.

Często oglądał filmy dla dorosłych, bo przecież bajek w tych czasach nie było. Potrafił opowiadać o nich, nawet jeżeli były zbyt poważne. Był bardzo grzecznym chłopcem. "Stary maleńki" - mówiono o nim. Taki był.

Nikt nie rozumiał tylko tego, dlaczego przy tak wielkiej inteligencji bał się ludzi. Na widok nieznajomych chował się w objęcia matki, a kiedy był starszy, bladł, nieruchomiał, nie odpowiadał. Prawie nie oddychał.

***
Autor: Emilia Ewa Szumiło
Sekta. Opowieści pisane krwią - fragment
06.04.2024 r.

Ciężko powiedzieć jak daleko różniły się odczucia Matyldy i Karoliny. Zdawało się, iż Karolina miała znacznie mniej szczęścia.

Miała co prawda kolorowy pokój, pełen zabawek bez konieczności chowania ich do zamkniętego, zakazanego, szarego kartonu, dziecięce biurko, ale dostawała baty za to, że była wesoła, rozmowna. Za to, że szczęście rozpierało jej małą duszyczkę.
- Dzieci trzeba dyscyplinować - mawiał jej ojciec.

Mała wesoła dziewczynka, która poznawała świat, lubiła dużo mówić, pytać, śmiać się, i to było takie straszne, że dostawała pejczem. Tak, pejczem. Po prostu była chłostana.

Oryginalny pejcz, co najmniej z tuzinem półcentymetrowych, skórzanych pasków, wrzynał się w jej ciałko za każdy raz, kiedy podpadła swoim pięknym uśmiechem.

W tym czasie pokazywano kilka filmów o niewolnikach. Rodzice Karoliny lubili [...]

Dla ludzi w sekcie to był normalny obrazek. Dzieci miały być posłuszne. Trzeba było je odpowiednio zdyscyplinować. Używano w tym celu przeróżnych metod, od zastraszania, krzyku, do bicia na różne sposoby.

Matylda była szczęściarą. Dostawała jedynie klasycznie, pasem. Kazano jej kłaść się na taborecie, i liczyć na głos każde uderzenie, głośno, wyraźnie. Bardzo płakała, więc nie mogła, dlatego dostawała dwa razy więcej. Tak jej przynajmniej wmawiano. Co zrobić, skoro była tak bardzo niegrzeczna. Mówiła na głos do siostry podczas zabawy. Śmiała się, cieszyła, chociaż po cichu, ale jednak na głos. Irytowała tym bardzo. Miała być cicho, nie odzywać się, była nieposłuszna.

Nie ważne, że tylko wtedy kiedy się bawiła. Co miała zrobić? Zabawa, to były takie emocje, radość. Pragnęła wykorzystać [...]

Wówczas nie wiedziała, jaki był rzeczywisty cel wizyty gości. Wydawało jej się, że jest jakaś szansa na zmianę. Przyszli pierwsi, będą następni.

- Może im przeszło, teraz będzie inaczej? Może to tylko szok z powodu śmierci jej syna? Może nie mogli pogodzić się z faktem, podobnie jak ona? Może zwyczajnie nie wiedzieli, jak rozmawiać? - Myśli kłębiły się, jakby próbowała walczyć z rzeczywistością.

Między czasie, podczas sprzątania mieszkania, coś znalazła.
- Co to może być? - Myślała, patrząc na mały, bliżej nieokreślony przedmiot, który znalazła w trakcie odkurzania tam, gdzie siedział jej gość.

- Na pewno mu wypadło — Tłumaczyła sobie — ale to dziwne. Dlaczego niczego nie przypomina? - Faktycznie nie przypominał żadnego przedmiotu, jaki dotychczas znała. Świat elektroniki, [...]