Każdy w swoim życiu ma szczególną epokę, w której jego cechy przejawiły się najpełniej, kiedy jego uczucia osiągnęły największą głębię, a sam on zarysował się najwyraziściej we własnych i cudzych oczach. I choćby nawetpóźniej przytrafiło się człowiekowi coś zewnętrznie nawet ważnego - wszystko to jest już tylko krokiem na drodze w dół; rozpamiętujemy, odgrywamy wciąż na nowo, śpiewamy w innej toncji, przeżywamy z nowym wzruszeniem to, co niegdyś raz tylko dźwięczało nam w duszy. Dla jednych taką epoką bywa dziecinstwo. Zostają on na całe życiew w głęb duszy dziećmi. Dla innych - pierwsza miłość, i właśnie tacy ludzie rozpowszechniają legendę, że kochać można tylko raz. Dla jeszcze innych taką erą był okres ich największego bogactwa, znaczenia, władzy - ci znowu bezzębnymi już dziąsłami mięlą wciąż te same opowieści o minionej wielkości.
